Start Informacje ogólne Zadania statutowe Dydaktyka

Działalność dydaktyczna LZD

 

Z okazji 50 lecia Leśnego Zakładu Doświadczalnego w Siemianicach ukazała się praca dwóch autorów: Konrada Magnuskiego i Iwa Gałeckiego pt. "50 lat Leśnego Zakładu Doświadczalnego w Siemianicach 1951 - 2001" (Wydawnictwo Akademii Rolniczej im. Augusta Cieszkowskiego w Poznaniu).

Konrad Magnuski (2001) "Działalność naukowo-badawcza i dydaktyczna w 50-cio letniej historii LZD Siemianice"

 

Wprowadzenie

W czerwcu 2001 roku mija pięćdziesiąta rocznica oficjalnego otwarcia Ośrodka Doświadczalnictwa Leśnego im. Juliana Marchlewskiego w Siemianicach. Taką nazwę otrzymał wówczas, dzisiejszy Leśny Zakład Doświadczalny (LZD) w Siemianicach, należący do Akademii Rolniczej im. Augusta Cieszkowskiego w Poznaniu.
Pięćdziesiąt lat istnienia LZD, to w ścisłym znaczeniu historycznym okres stosunkowo krótki. Ale jeśli mierzyć je dokonaniami, głównie na rzecz badań, ale i dydaktyki, jest wystarczająco długi do oceny celowości jego powołania i istnienia.
Jaka była geneza powstania i rozwoju takiego obiektu doświadczalnego przeznaczonego, jak zakładano wówczas, dla potrzeb naukowych i dydaktycznych głównie Wydziału Leśnego i Technologii Drewna? Upatruję przynajmniej dwie podstawowe przesłanki. Pierwsza to uwarunkowania zewnętrzne, wynikające ze zmian ustrojowych w naszym kraju po drugiej wojnie światowej. Nowe założenia polityki społeczno-ekonomicznej przekreślające tradycyjny system organizacji i liberalnych ram rozwoju nauki, wprowadziły w uczelniach wyższych obowiązek planowania pracy badawczej oraz rozwoju naukowego szczególnie młodej kadry naukowej. Realizacja tych postulatów pociągnęła za sobą potrzebę dobrego, również w pewnym stopniu planowego przygotowania odpowiedniej bazy do tej pracy, innej dla różnych specjalności, ale podobnej dla wszystkich pod względem jednej cechy, mianowicie niezależności funkcjonowania od wpływu czynników i okoliczności przypadkowych, działających z zewnątrz. Nie mając własnego zaplecza naukowego, trudno by było w nowych warunkach realizować planowe uprawianie nauki wyłącznie w jednostkach Lasów Państwowych, szczególnie przez niektóre specjalności. Jednostki te miały swoje planowe zadania i nawet przy obopólnej dobrej woli prowadzenie tam badań wieloletnich i na szeroką skalę było nie tyle niemożliwe, co krępujące, zarówno dla gościa, jak i gospodarza, tym bardziej, że ten pierwszy był najczęściej partnerem z pieniędzmi na drobne wydatki, a nie na prawdziwą realizację poważnych badań naukowych. W tej sytuacji własne bazy doświadczalne stawały się żywym laboratorium terenowym, umożliwiającym w zasadzie bezprzeszkodową realizację badań do prac promocyjnych stanowiących podstawę uzyskiwania stopni i tytułów naukowych oraz innych tematów badawczych pozwalających powiększyć twórczy dorobek naukowy, zarówno o charakterze poznawczym, jak i aplikacyjnym.
Drugą, sprzyjającą okolicznością tworzenia własnej bazy badawczej były nierozerwalnie ze sobą związane: entuzjazm, poświęcenie i chęć działania wielu osób na rzecz tej sprawy oraz przekonanie i dobra wola władz Uczelni do popierania wszelkich inicjatyw zmierzających do uświęcenie tego celu.
Należy zaznaczyć, że Uniwersytet Poznański (UP) od 1947 roku, na podstawie aktu porozumienia podpisanego z Ministerstwem Leśnictwa, był użytkownikiem (nie właścicielem), dla celów naukowo-badawczych i dydaktycznych, lasów Nadleśnictwa Zielonka, położonych w odległości 12-25 km na północ od Poznania (Zabielski 1967).
Dalszy etap rozwoju lasów doświadczalnych datuje się od roku akademickiego 1949/1950. Wówczas to grono profesorskie Wydziału Leśnego wyraziło jednomyślną opinię, że lasy zielonkowskie perspektywicznie nie zaspakajają potrzeb w zakresie realizacji badań wielokierunkowych. W związku z czym należy dążyć do poszerzenia bazy doświadczalnej o lasy ze zróżnicowaną szeroką gamą siedlisk, głównych gatunków drzew lasotwórczych i innych będących komponentami naszych lasów. Dziś byśmy powiedzieli, że chodziło o pozyskanie ekosystemów leśnych charakteryzujących się dużą biologiczną różnorodnością. Szansę na pozyskanie takich lasów upatrywano w południowej Wielkopolsce, gdzie w okresie międzywojennym UP miał w swej dyspozycji obiekt naukowo-doświadczalny, obejmujący w charakterze fundacji Nauka i Praca (dzieło pierwszego Rektora UP Heliodora Święcickiego) zespół gospodarstw rolnych Laski, w tym liczący około 1500 ha obszar lasu. Obejmowały one między innymi obecne Leśnictwo Doświadczalne Laski, ze znajdującym się w jego granicach tartakiem.
Starania trwały kilka lat, ale pierwszym krokiem było otwarcie wspomnianego Ośrodka Doświadczalnictwa Leśnego. W momencie otwarcia ośrodka istniało już lub było w trakcie organizacji dziewięć terenowych stacji doświadczalnych, podległych odnośnym katedrom. Cztery z nich, mianowicie: Stacja Entomologiczno-Fitopatologiczna, Stacja Zielarska, Stacja Zootechniczno-Leśna i Stacja Żywicowania miały swe siedziby w pałacu w Siemianicach. Dalsze cztery: Stacja Hodowli Lasu, Stacja Dendrometryczno-Urządzeniowa, Stacja Inżynierii Leśnej i Miernictwa oraz Stacja Technologiczna otrzymały pomieszczenia w budynku "Ustronie" (7 km na północ od Siemianic). Natomiast Stacja Gleboznawcza ulokowana została w budynku "Wesoła" (położonego w bliskiej odległości, na północny- wschód, od Siemianic).
Niestety euforia towarzysząca otwarciu ośrodka, szybko zamieniła się w ponurą twardą rzeczywistość, której wyrazem był trwający kilka lat, praktycznie do 1955 roku, okres wegetacji. Powody tego stanu rzeczy były w zasadzie dwa. Pierwszy, to przeciągająca się sprawa oficjalnego przejęcia lasów przez Uczelnię, wyraźnie hamowana przez czynniki centralne. Drugi, brak pieniędzy na jakąkolwiek działalność naukową powołanych stacji, które utrzymywano jedynie ze skromnych środków finansowych macierzystych katedr. Efektem tej stagnacji było zawieszenie działalności trzech stacji, mianowicie: Stacji Dendrometryczno-Urządzeniowej, Stacji Gleboznawczej i Stacji Zielarskiej. Osoba zatrudniona na etacie naukowym w pierwszej z nich zrezygnowała i podjęła pracę zawodową w resorcie leśnictwa. Natomiast analogiczny personel z dwóch pozostałych stacji przeniósł się do Poznania i pracował nadal w swych katedrach.
Sprawy formalno-prawne związane z przejęciem lasów trwały kilka lat i wymagały trudnych negocjacji i żmudnych załatwiań na różnych szczeblach administracji państwowej i resortowej. W szczegółach są przedstawione w opracowaniu Pana Dyrektora. Dodam tylko, że w efekcie przychylnego w końcu załatwienia wniosku Uczelni w tej sprawie, Prezydium Rządu uchwałą nr 881/54 z dnia 18 grudnia 1954 roku, przekazało z dniem 1 stycznia 1955 roku część wschodnią Nadleśnictwa Rychtal, wraz z tartakiem, w zarząd i użytkowanie Ministra Szkolnictwa Wyższego, z przeznaczeniem, jako Lasy Doświadczalne Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu. Po protokolarnym przejęciu tego majątku (19 maja 1955 r.) powstało oficjalnie Nadleśnictwo Doświadczalne Laski.
Dalszy rozwój działalności badawczej w nowym obiekcie był bardzo różny i zależał od inwencji twórczych osób z zainteresowanych katedr oraz możliwości finansowych tych jednostek. Podstawowym warunkiem systematycznej realizacji doświadczeń i rozwoju badań, z uwagi na znaczną odległość tego obiektu od Poznania, było powołanie odpowiedniej liczby stacji terenowych. Z dniem 1 czerwca 1958 roku reaktywowała swą działalność Stacja Dendrometryczno-Urządzeniowa w Ustroniu, a jej kierownictwo na kilkanaście lat objął autor niniejszego opracowania.
W 1964 roku, z inicjatywy ówczesnego Rektora - Władysława Węgorka, została powołana specjalna komisja pod przewodnictwem kierownika Katedry Urządzania Lasu - Bolesława Zabielskiego, której zadaniem było ustalenie możliwości powołania i lokalizacji stacji doświadczalnych, z uwzględnieniem już istniejących. Prace komisji zakończyły się odpowiednim wnioskiem, akceptowanym przez Radę Wydziału Leśnego, do władz Uczelni o formalne powołanie na terenie LZD Siemianice następujących Stacji (Zabielski 1967):
- Stacja Doświadczalna Katedry Szczegółowej Hodowli Lasu w Siemianicach
- Stacja Doświadczalna Katedry Ochrony Lasu, pod nazwą: Stacja Entomologiczno- Fitopatologiczna w Siemianicach
- Stacja Doświadczalna Katedry Użytkowania Lasu w Wesołej
- Stacja Doświadczalna Katedry Urządzania Lasu w Ustroniu
- Stacja Doświadczalna Katedry Inżynierii Leśnej i Budownictwa Leśnego w Mariance
- Stacja Doświadczalna Katedry Ogólnej Hodowli Lasu w Wielisławicach
- Stacja Doświadczalna Katedry Gospodarstwa Łowieckiego w Białym Ługu
- Międzyzakładowa Pracownia Badawcza w Siemianicach
- Stacja Doświadczalna Katedry Chemicznej Technologii Drewna w Laskach
- Stacja Doświadczalna Katedry Tartacznictwa w Laskach
- Stacja Doświadczalna Katedry Bezpieczeństwa i Higieny Pracy w Laskach
- Stacja Doświadczalna Katedry Ekonomiki Drzewnictwa w Laskach
- Stacja Doświadczalna Katedry Gleboznawstwa w Wesołej
- Stacja Doświadczalna Katedry Zoologii w Wesołej
- Stacja Doświadczalna Międzywydziałowej Pracowni Izotopowej w Wielisławicach.
Rektor, w oparciu o odpowiednią uchwałę Senatu Akademickiego WSR w Poznaniu z dnia 14 października 1964 roku oraz przepisy art. 13 i 15 ustawy o szkołach wyższych z 5 listopada 1958 roku, powołał pismem z dnia 30 czerwca 1965 roku wymienione wyżej stacje. Większość z nich otrzymała etat pracownika naukowo-technicznego, który na podstawie porozumienia z Departamentem Studiów Rolnych i Leśnych był bądź włączony w ciężar kosztów LZD lub pokrywany z kredytów przydzielonych przez Ministerstwo na badania naukowe. Wtedy to zaistniały najbardziej sprzyjające warunki do prowadzenia terenowych badań w lasach doświadczalnych. Możliwości te były z czasem różnie wykorzystywane, co wynikało między innymi z charakteru badań i potrzeby ich stałej lub czasowej kontroli. Katedra Hodowli Lasu i Katedra Urządzania Lasu, które od początku prowadzą długookresowe i wielopłaszczyznowe badania utrzymują swe stacje terenowe do dziś. Pozostałe katedry w różnych okresach zawieszały działalność swych stacji lub rezygnowały z nich całkowicie, co nie zawsze było równoznaczne z zaniechaniem działalności badawczej w tym LZD. Z kolei niektóre katedry np. Katedra Ekonomiki Leśnictwa uruchomiła na kilka lat stację, choć początkowo jej nie miała. Utrzymanie terenowej stacji kosztuje i niektórzy kierownicy katedr uznali, że taniej mogą realizować programy badawcze doraźnymi, okresowymi dojazdami pracowników, co w określonych specjalnościach leśnych jest możliwe i ma swoje uzasadnienie poparte kalkulacją ekonomiczną. Czasokresy funkcjonowania różnych stacji doświadczalnych znajdą odzwierciedlenie przy omawianiu działalności naukowo-badawczej określonych katedr.

Przegląd działalności naukowo-badawczej

W minionym pięćdziesięcioleciu w różnych okresach czasowych badania na terenie LZD Siemianice realizowały jednostki organizacyjne z pięciu wydziałów naszej Uczelni, to jest: leśnego, technologii drewna, b. zootechnicznego, ogrodniczego, a ostatnio również melioracji i inżynierii środowiska. Oczywiście największy w tym udział, co jest logiczną konsekwencją utworzenia i istnienia tego zakładu, ma Wydział Leśny. I w takiej kolejności wydziałów, a w nich według porządku alfabetycznego poszczególnych katedr zostanie zaprezentowana ich działalność badawcza na terenie LZD Siemianice. Zostanie również podana krótka informacja o odbytych tu ważniejszych konferencjach i sympozjach naukowych.

Wydział Leśny

Katedra Dendrometrii. Choć początkowo nazwa utworzonej stacji terenowej brzmiała: Stacja Dendrometryczno-Urządzeniowa, nie realizowano sensu stricto badań z zakresu dendrometrii. Nazwa była utworzona na wyrost, gdyż w tym czasie ówczesny kierownik Katedry Urządzania Lasu (B. Zabielski), był równocześnie kuratorem Katedry Dendrometrii. W latach sześćdziesiątych katedra ta, bez pośrednictwa stacji terenowej, realizowała na podstawie wyników pomiarów wykonanych w różnych drzewostanach sosnowych następującą tematykę badawczą: wpływ krzywej wysokości na dokładność określania miąższości drzewostanu; poznanie istniejących zależności pomiędzy różnymi cechami taksacyjnymi drzew w drzewostanach oraz doskonalenie metod określania miąższości i przyrostu drzewostanu; badania nad zmiennością pierśnicowej liczby kształtu, wysokości kształtu i miąższości strzał w drzewostanach sosnowych; ocena dokładności określania miąższości kłód odziomkowych sosny za pomocą wzoru środkowego przekroju. Rezultaty tych badań znalazły się w kilku oryginalnych pracach twórczych (Meixner 1964 a, b, c, 1965 a, b, 1966, Turski 2000). Od 1998 roku realizowane są badania dotyczące stanu zdrowotnego i produkcyjności drzewostanów sosnowych.
Katedra Ekonomiki Leśnictwa. Aktywna i owocna działalność tej katedry w LZD Siemianice przypada na dziesięciolecie 1970-1980. Funkcjonowała tam w owym czasie nowo powołana Stacja Badawcza Ekonomiki Leśnictwa z obsadą personalną - pracownik techniczny. W stacji prowadzono systematyczną ewidencję wielkości i struktury podstawowych prac produkcyjnych w tym zakładzie, ze szczególnym uwzględnieniem prac w działach: hodowli lasu, użytkowania lasu i ochrony lasu; ewidencję danych dotyczących: majątku trwałego, wielkości i struktury przychodów, kosztów i dochodów netto oraz nakładów finansowych na te prace. Wyniki tych badań opublikowano w kilku wartościowych pracach naukowych (Sobański 1971, 1972, 1973, 1975, 1980).
Bardzo ważny rozdziałem współpracy były badania nad podstawami i zasadami rozliczeń finansowych leśnych zakładów doświadczalnych z budżetem państwa, w obowiązującym wówczas systemie rozrachunku gospodarczego. Stanowiły one przedmiot zrealizowanej rozprawy habilitacyjnej (Sobański 1974).
W latach 1995-98, w oparciu o fundusz naukowo-doświadczalny LZD prowadzono badania tyczące analizy i oceny sytuacji gospodarczej nadleśnictw na przykładzie podlegającego mu obiektu leśnego, w trakcie których analizowano źródła dochodów nadleśnictw oraz ustalono główne miejsca powstawania kosztów. W ich wyniku określono sytuację gospodarczą Nadleśnictwa Doświadczalnego Siemianice. Od 1999 roku, również w oparciu o ten fundusz realizowane są badania nad opłacalnością produkcji szkółkarskiej. W związku z założeniem nowej nowoczesnej szkółki, zaistniała potrzeba dokonania rachunku ekonomicznego tej inwestycji. Analizie poddano koszty jej założenia oraz rozpoczęto badania analityczne nad opłacalnością produkcji szkółkarskiej podstawowych gatunków drzew.
Katedra Entomologii Leśnej. W latach 1971-1976 w Stacji Doświadczalnej w Siemianicach (b. Stacja Entomologiczno - Fitopatologiczna, podlegająca wcześniej Katedrze Ochrony Lasu), zatrudniony był Ignacy Korczyński. W tym okresie kontynuowano pod kierunkiem Alfreda Szmidta badania nad możliwością zastosowania tzw. chemicznej metody kontroli koron sosny do oceny liczebności owadów występujących w koronach średniowiekowych drzewostanów. Wykazano, że chemiczna metoda kontroli koron sosny pozwala na o wiele dokładniejsze prognozowanie wielkości szkód wyrządzanych przez poprocha cetyniaka niż metoda tradycyjna, polegająca na określaniu liczebności poczwarek poprocha zimujących w leśnej ściółce (Szmidt 1977).
Na początku lat siedemdziesiątych podjęto też nowe badania związane z protegowaniem entomofagicznych owadów w ubogich biocenozach leśnych oraz z ich introdukcją. W leśnictwie Dobrygość założono powierzchnię doświadczalną, na której przez wiele lat testowano kilkadziesiąt gatunków roślin zielnych określając atrakcyjność ich kwiatów dla owadów oraz przeżywalność roślin w warunkach leśnych. Na podstawie badań prowadzonych w Nadleśnictwie Siemianice oraz w innych nadleśnictwach wybrano gatunki cennych biocenotycznie roślin, nadających się do wprowadzania na słabe siedliska leśne (Korczyński i in. 1984 a, b). Opracowano też instrukcję ich introdukcji.
W tym samym czasie prowadzono w Stacji na bardzo dużą skalę hodowle laboratoryjne dwóch gatunków pasożytniczych owadów: Itoplectis conquisitor (Say.) i Coccigomimus turionellae (L.) (Szmidt 1975 a, b). Hodowla wymagała dużego nakładu pracy ze strony pracowników Stacji. Wyhodowane pasożyty wypuszczano do lasu oraz w parku przy pałacu LZD Siemianice. Następnie wykładając w terenie poczwarki ich żywiciela sprawdzano efektywność introdukcji. Badania wykazały, że pasożytnicze owady mogły co najmniej niekiedy przetrwać zimę. Jednakże wpływ introdukcji na redukcję liczebności szkodliwych owadów był niewielki (Szmidt 1979, 1982).
W latach siedemdziesiątych prowadzono również wielokierunkowe badania nad biologią, ekologią i możliwością ograniczania szkód wyrządzanych przez szeliniaka sosnowca - Hylobius abietis (L.) (Szmidt 1983 a, Korczyński 1984). Określono między innymi sezonową dynamikę liczebności szeliniaków w uprawach i starszych drzewostanach sosnowych (Korczyński 1974 c, 1989) i zależność terminu wystąpienia szkód w uprawach od terminu wykonania zrębu (Korczyński 1985 a). Opracowano też nową metodę określania liczebności populacji szeliniaka (Korczyński 1985 b) oraz na jej podstawie zaproponowano nową metodę prognozowania wielkości szkód (Szmidt i Korczyński 1981, 1982) Zaproponowano również nową metodę ograniczania ich wielkości (Szmidt 1983 b). Na podstawie badań nad szeliniakiem powstała praca doktorska pt. Podstawy prognozowania szkód wyrządzanych przez szeliniaki w uprawach sosnowych na siedlisku boru świeżego (Korczyński 1982) oraz habilitacyjna pt. Studia nad ekologią szeliniaka sosnowca - Hylobius abietis (L.) (Coleoptera: Curculionidae) w aspekcie nowych możliwości ochrony upraw sosnowych" (Korczyński 1992).
Od 1977 roku pracą Stacji Doświadczalnej Instytutu Ochrony Lasu (a od 1981 roku Stacją Katedry Entomologii Leśnej) kierował Paweł Stachowiak. W związku z tym zakres wykonywanych w stacji badań poszerzono o zagadnienia dotyczące chrząszczy uszkadzających igły w uprawach i młodnikach sosnowych. Efektem wieloletnich badań było między innymi określenie dynamiki fenologii i liczebności foliofagicznych chrząszczy w uprawach i młodnikach (Stachowiak 1991 a), a także określenie wpływu siedlisk leśnych na liczebność i szkodliwość tej grupy owadów (Stachowiak 1991 b, Szmidt i Stachowiak 1980). Badano również zależność wielkości szkód wyrządzanych przez foliofagiczne owady od sposobu założenia upraw sosnowych i stanowiska biosocjalnego drzewek (Stachowiak 1992). Na podstawie tych badań powstała praca doktorska pt. Chrząszcze (Coleoptera) foliofagi w uprawach i młodnikach sosny (Pinus sylvestris L.) w Nadleśnictwie Krzystkowice i LZD Siemianice (Stachowiak 1986). W 1982 roku z przyczyn ekonomicznych stacja Katedry Entomologii Leśnej zakończyła działalność.
Katedra Fitopatologii Leśnej. Od lat siedemdziesiątych prowadzone są na terenie LZD Siemianice badania nad możliwością ochrony pniaków przed hubą korzeni (Heterobasidion annosum) za pomocą metod niechemicznych, proekologicznych. Te metody to: biologiczna (zastosowanie grzyba antagonistycznego Phlebiopsis gigantea, w postaci biopreparatu), hylotechniczna (wykonywanie cięć pielęgnacyjnych w okresach mniejszego zagrożenia infekcyjnego, to jest wczesną wiosną), hylotechniczno-mechaniczną (pobieranie z pniaków po paru miesiącach od ścinki krążków 5-10 cm grubości). Wyniki prowadzonych badań znalazły odzwierciedlenie w opracowaniu przygotowanym na konferencję IUFRO (Mańka i Przezbórski 1974) oraz stanowią znaczną część dwóch rozpraw naukowych (Przezbórski 1974 a, b).
Obecnie także realizowane są badania z zakresu tej problematyki i dotyczą porównania zastosowania, do zabezpieczenia pniaków sosnowych, dwóch biopreparatów opartych na grzybie Phlebiopsis gigantea (PG - produkowany w Polsce i ROTSTOP - produkowany w Finlandii). Wyniki porównawcze wstępnych jednorocznych badań zawiera złożona do druku publikacja (Łakomy 2001).
W ostatnim czasie podjęto również badania w ramach grantu KBN, na temat: Występowanie szczepów Heterobasidion annosum (Fr.) Bref. reprezentujących trzy intersterylne grupy P, S i F w Polsce oraz ich patogeniczność w stosunku do gospodarczo ważnych drzew leśnych: sosny zwyczajnej, świerka pospolitego i jodły pospolitej. Część badań realizowanych w ramach tego tematu ma na celu określenie granic występowania trzech intersterylnych typów: P (sosnowego), S (świerkowego) i F (jodłowego) huby korzeni (H. annosum) oraz objawów jakie wywołują na sośnie, świerku i jodle. Badania mają szerszy zasięg, a na terenie LZD Siemianice dotyczą głównie drzewostanu jodłowego (w leśnictwie Unieszów), gdzie starano się znaleźć owocniki huby korzeni. Nie stwierdzono występowania owocników tego grzyba na żywych drzewach. Znajdowano natomiast na starych pniakach, leżących kłodach oraz korzeniach pozostałych po wiatrowałach. Stanowisko tej grupy na terenie LZD jest, jak na razie, najdalej wysuniętym na północ w Europie. Przygotowywana jest na ten temat publikacja dotycząca szczegółowego opracowania zasięgów trzech intersterylnych typów P, S i F Heterobasidion annosum w Polsce (P. Łakomy).
Katedra Gleboznawstwa Leśnego i Nawożenia Lasu. Praktycznie do 1970 roku, to jest do czasu powstania instytutów, była w naszej Uczelni jedna Katedra Gleboznawstwa, przypisana organizacyjnie do Wydziału Rolniczego, ale obsługująca również inne wydziały. Od roku akademickiego 1970/71 utworzono w Instytucie Przyrodniczych Podstaw Leśnictwa, Zakład Gleboznawstwa Leśnego i Nawożenia Lasu, który stał się zaczątkiem obecnej katedry o tej właśnie nazwie. Stąd działalność w zakresie gleboznawstwa leśnego scharakteryzowana zostanie niezależnie od przynależności organizacyjnej tej specjalności w różnych okresach. Należy też zaznaczyć, że projekt powołania od 1951 roku gleboznawczej stacji terenowej nie został zrealizowany.
W latach 1958-1961 opracowano Monografię Gleb Nadleśnictwa Doświadczalnego Laski (W. Mucha i Z. Margowski).
Stacja terenowa, reprezentująca specjalność gleboznawstwo została powołana w 1965 roku i zlokalizowana, zgodnie z pierwotnym projektem w budynku "Wesoła". Funkcjonowała aktywnie do 1975 roku. Prowadzone w tym czasie badania dotyczyły wpływu nawożenia bentonitem, popiołem po węglu brunatnym, azotem, fosforem i potasem na wzrost i rozwój sosny zwyczajnej w warunkach boru świeżego. Po tym okresie zaniechano prowadzenia systematycznych obserwacji, a wyniki nie znalazły odzwierciedlenia publikacyjnego. Zostały wykonane jedynie trzy prace magisterskie.
W latach 1986-1990, w ramach współpracy z Technicznym Uniwersytetem w Dreźnie - Sekcją Leśną w Tharandt (b. NRD), realizowano temat pt. Badania nad wzajemną zależnością między siedliskiem, żywieniem i nawożeniem drzewostanów iglastych. badania te są kontynuowane (A. Sienkiewicz, M. Szymańska, Z. Rzeźnik).
Katedra Gospodarstwa Łowieckiego. Mimo oficjalnego powołania stacji terenowej (1965 r.) nie prowadzono w przeszłości na terenie omawianego zakładu żadnych badań. Dopiero od 1998 roku katedra ściśle współpracuje z LZD Siemianice w zakresie badań nad jakością populacji dzika oraz oceną liczebności i funkcjonowania populacji sarny.
Katedra Hodowli Lasu. Hodowla lasu jest specjalnością obejmującą z natury rzeczy bardzo szeroki i o istotnym znaczeniu zakres problemów, związanych z najwyżej zorganizowanym, a przy tym najbardziej skomplikowanym układem biologicznym, jakim jest ekosystem leśny. Zagadnienia te najogólniej ujmując dotyczą: ekologicznych podstaw, metod i technik hodowli lasu oraz selekcji, nasiennictwa i szkółkarstwa leśnego. I wszystkie one, w mniejszym lub większym stopniu, mają swe odzwierciedlenie w badaniach realizowanych przez tę katedrę w LZD Siemianice, od początku jego istnienia i nadal. Różnokierunkowość i długookresowość badań, ich bogactwo tematyczne oraz wielość wykonawców, utrudniają autorowi niniejszego opracowania (również ze względów formalnych i technicznych) na satysfakcjonujące wszystkich indywidualne przedstawienie ich działalności. Zostanie jednak, w oparciu o dostarczone materiały, pokazane zaangażowanie jednostki jako całości w badania naukowe na terenie LZD i uzyskane na ich podstawie efekty poznawcze i aplikacyjne.
Początkowo ówczesna Katedra Hodowli Lasu miała zorganizowaną jedną stację doświadczalną z siedzibą w Ustroniu. Stacja ta została w 1958 roku przeniesiona do Siemianic, jako placówka terenowa Katedry Szczegółowej Hodowli Lasu, a po kolejnych zmianach organizacyjnych w jednostkach Wydziału Leśnego, przez wiele lat reprezentowała Zakład Selekcji, Nasiennictwa i Szkółkarstwa obecnej Katedry Hodowli Lasu.
W 1955 roku zorganizowano stację doświadczalną, reprezentującą z kolei Katedrę Ogólnej Hodowli Lasu. W latach siedemdziesiątych, gdy obowiązywała struktura instytutowa, była ona w dyspozycji Zakładu Ekologicznych Podstaw Hodowli Lasu, a od początku lat osiemdziesiątych i do teraz, jako Stacja Doświadczalna "Morawina" podlega Zakładowi Techniki Hodowli Lasu, który w obecnej strukturze organizacyjnej jest jednym z trzech zakładów wewnętrznych Katedry Hodowli Lasu.
Charakterystykę działalności naukowej katedry Hodowli lasu w lasach siemianickich, ze względów raczej formalnych, wypada rozpocząć od badań zapoczątkowanych w ramach pierwszej powołanej stacji doświadczalnej (1951 r.). Były to badania z zakresu typologii leśnej, realizowane w latach 1953-1960 na zróżnicowanym pod względem siedliskowym obszarze około 1200 ha i dotyczyły weryfikacji metod charakteryzowania, wydzielania i kartowania siedliskowych typów lasu (Urbański 1964 a, Mroczkiewicz i Urbański 1965).
Kolejny kierunek badawczy, prowadzony w latach 1953-1966 tyczył doskonalenia metod produkcji sadzonek drzew leśnych, a w nim w szczególności zajmowano się wpływem gęstości siewu na wielkość i jakość jednorocznych siewek sosny zwyczajnej. Wyniki tych interesujących i ważnych z punktu widzenia poznawczego i aplikacyjnego doświadczeń zostały wykorzystane przy opracowaniu zalecanych norm siewu pełnego, wprowadzonych do obowiązujących zasad hodowli lasu, a ponadto opublikowane w kilku autorskich oryginalnych pracach naukowych (Urbański 1967, 1975, 1976, 1978 b).
W latach pięćdziesiątych rozpoczęto również realizować kierunek badawczy, który w różnych formach kontynuowany jest do teraz, a wyrażający dążność polepszania populacji drzew leśnych. Najstarsze z tej problematyki doświadczenie rodowe sosny zwyczajnej zapoczątkowano w 1957 roku wyborem ośmiu par drzew matecznych, z których jedno odznaczało się prawidłową budową strzały i korony, a drugie miało pod tym względem poważne wady. Aby wykluczyć ewentualny wpływ mikrosiedliska na budowę któregoś z nich, obydwa drzewa (dorodne i wadliwe) zlokalizowane były obok siebie. Wyboru dokonywano w różnych litych drzewostanach sosnowych, w wieku około 75 lat, na siedlisku boru świeżego, w kompleksie leśnym o powierzchni około 1200 ha. Przez siedem lat z tych drzew zrywano szyszki i wyłuszczano nasiona, które następnie wysiewano w szkółce leśnej, oddzielnie z każdego drzewa. Ogółem założono siedem takich powierzchni doświadczalnych, a wyniki badań zawarte są w kilku autorskich publikacjach (Urbański 1965 b, 1978 a, 1981, 1997, 1998).
Kolejne badania dotyczyły szczepienia sosny zwyczajnej. Z drzew matecznych powstało w tym okresie również pokolenie wegetatywne przez zastosowanie różnych metod szczepienia. Uchowało się kilkanaście około 40. letnich szczepów, głównie z drzew dorodnych, o pięknie ukształtowanej strzale. Szczepy pochodzące z drzew wadliwych z powodu zniekształconej korony były systematycznie wyłamywane przez okiść. Metodom i terminom szczepienia sosny zwyczajnej poświęcono badania przeprowadzone w latach 1963-64. Zastosowano cztery terminy szczepień: wczesnowiosenny, wiosenny, letni i późnoletni oraz dwa sposoby: w płaskie nacięcie boczne i "na miazgę". We wszystkich terminach sposób drugi miał wyższy odsetek udatności (średnio 79.9%) od pierwszego (średnio 52.4%). Rezultaty badań szczepieniem sosny znajdują odzwierciedlenie w kilku publikacjach (Urbański 1963 a, b, 1965 a, c, 1972).
Następne zagadnienia w tym kierunku badawczym tyczyło prowadzenia plantacji nasiennych sosny zwyczajnej i modrzewia europejskiego. Założono trzy plantacje nasienne (1965 r., 1967 r., 1995 r.) na których prowadzone są obserwacje nad stymulowaniem kwitnienia i obradzania nasion (Wesoły, Barzdajn i Urbański 1984).
Porównawcze badania nad świerkiem pospolitym z Norwegii, skąd z kilku okręgów nasiennych tego kraju pochodziły nasiona, były przedmiotem doświadczenia założonego w 1974 roku. Wykorzystano szesnaście pochodzeń norweskich i dla porównania jedno z Polski. Po 25. latach polskie pochodzenie przoduje pod względem pierśnicy i wysokości, a ustępuje nieco jakością ((Urbański 1982).
W szerokim zakresie realizowano badania proweniencyjne kilku gatunków drzew leśnych, mianowicie: polskich pochodzeń świerka pospolitego, sosny zwyczajnej, modrzewia europejskiego i buka zwyczajnego. Wyniki tych obszernych badań zawarte są w szeregu publikacjach naukowych (Barzdajn, Urbański i Wesoły 1977, 1978, 1984, 1990, Barzdajn 1982 a, b, 1994, 1995 a, b, 1996 a, b, c, 1997, 2000, Barzdajn, Kowalkowski i Łata 1994, Barzdajn, Ceitel i Almohammed 1998, Barzdajn i Kowalkowski 1998, Rzeźnik 1976, 1978 a, b, 1980 a, b, 1981, 1989, 1995, Rzeźnik i Handl 1977, Nebe i Rzeźnik 1982, Miler i Rzeźnik 1982, 1989).
W ostatnich latach podjęto badania nad przemianą sposobu zagospodarowania drzewostanów z dużym udziałem jodły pospolitej. W tym celu wyznaczono doświadczalną jednostkę kontrolną o powierzchni 34.79 ha, w której prowadzi się przebudowę składu gatunkowego na korzyść jodły oraz przemianę piętrowości i struktury drzewostanu w kierunku budowy przerębowej.
Rozpoczęto również badania nad wpływem domieszek liściastych (buk zwyczajny i lipa drobnolistna) na wzrost dębu bezszypułkowego. Przedmiotową powierzchnię doświadczalną założono wiosną 2000 roku z zamiarem prześledzenia wzajemnych relacji wzrostowych pomiędzy dębem, bukiem i lipą, uprawianych w zmieszaniu i w monokulturze.
W oparciu o wspomnianą Stację Doświadczalną "Morawina", usytuowana na terenie Leśnictwa Wielisławice - oddz. 26, realizowana jest problematyka naukowa Zakładu Techniki Hodowli Lasu, tycząca racjonalizacji odnowienia i pielęgnowania lasu, w tym w szczególności takich zagadnień, jak: gniazdowa metoda uprawy dębu; wzrost ważniejszych gatunków drzew leśnych w młodości; wpływ różnej więźby początkowej upraw sosnowych, świerkowych i dębowych na wzrost i morfologię drzew oraz przebieg procesów rozwojowych drzewostanu w młodocianym okresie życia; stosunki konkurencji między gatunkami drzew leśnych; wpływ metod pielęgnowania upraw i młodników sosnowych na procesy rozwojowe drzewostanu oraz morfologię drzew; przebudowa drzewostanów sosnowych przez podsadzenia daglezji; problem przerostów i rozpieraczy w drzewostanach sosnowych.
Większość badań prowadzona jest na stałych wieloletnich powierzchniach doświadczalnych (najstarsza ma 50 lat), które łącznie zajmują ponad 42 ha. Systematycznie dokonuje się również obserwacji meteorologicznych na własnej stacji działającej od 1968 roku (Szymański i Ceitel 1989, Ceitel i Wawro 1999 a, b). Obecnie istnieją następujące stałe powierzchnie doświadczalne (w nawiasach podano rok założenia), dotyczące takich zagadnień, jak:
- różne metody zakładania upraw dębowych (najstarsza - 1952);
- przydatność sadzonek buka wyhodowanych w różnych warunkach ekologicznych od odnowienia powierzchni otwartych (1968);
- wdrożenie gniazdowej i podgonowej uprawy dębu (1968);
- eksperyment gospodarczy z gniazdową uprawą dębu (1995);
- wzrost w pierwszej młodości niektórych gatunków drzew leśnych na siedlisku boru mieszanego świeżego (1970) i lasu mieszanego świeżego (1971);
-więźba sadzenia sosny zwyczajnej (1974), świerka pospolitego (1974), dębu szypułkowego i dębu bezszypułkowego (1978);
- metody pielęgnowania upraw i młodników sosnowych (1997);
- wpływ gatunków domieszkowych oraz formy ich zmieszania na wzrost sosny (1998);
- przebudowa drzewostanów sosnowych przez podsadzenia daglezji (1971).
Należy zaznaczyć, że poza stałymi powierzchniami doświadczalnymi korzystano z okresowych powierzchni badawczych, zakładanych w konkretnych celach, np. gdy zajmowano się problemem przerostów i rozpieraczy w drzewostanach sosnowych.
Godne podkreślenia jest również, że ze stałych powierzchni doświadczalnych, dla realizacji swoich własnych lub wspólnych celów badawczych korzystają pracownicy: pozostałych zakładów Katedry Hodowli Lasu, innych katedr Wydziału Leśnego (np. katedry Entomologii Leśnej, Katedry Ochrony Lasu i Środowiska Przyrodniczego), a także instytucji naukowych spoza Uczelni, zarówno krajowych (Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza -UAM w Poznaniu, Instytutu Dendrologii PAN w Kórniku), jak i zagranicznych (Uniwersytetu Stanowego z Pensylwanii -USA, Uniwersytetu we Freiburgu - Niemcy).
Uzyskiwane na tym poligonie doświadczalnym wyniki można określić jako znaczne i znaczące. Największy sukces poznawczy i aplikacyjny odniosły, zainicjowane w 1952 roku i prowadzone przez wiele lat przez Stanisława Szymańskiego badania nad różnymi metodami zakładania upraw dębowych. Szczególnie głośne stały się wyniki odnoszące się do gniazdowej metody uprawy dębu, wywodzące się z koncepcji Ogijewskiego. Zmodyfikowana metoda gniazdowej uprawy dębu oparta została na teorii biogrupowego życia drzew. Poprzez wieloletnie doświadczenia udało się dowieść, że zastosowanie gniazd dębowych pozwala naśladować strategię naturalnego odnowienia dębu, przy jednoczesnym obniżeniu kosztów. Dzięki swej dużej sile przełamywania oporu środowiska oraz rezygnacji z pielęgnacji do wieku 20-30 lat i utrzymania wysokiej jakości produkcji, metoda ta znalazła uznanie i praktyczne zastosowanie, zarówno w kraju, jak i za granicą. Powstały z tego zakresu liczne publikacje (Szymański 1966, 1977, 1983, 1986, 1994, 1999 a, b, Ceitel i Szymański 1975, Modrzyński 1975, Ceitel 1986, 1999). Metodę tę wdrożono do polskich lasów w połowie lat osiemdziesiątych. Za wdrożenie to, jej twórca S. Szymański otrzymał w 1984 roku nagrodę Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego. Zastosowano ją również w Niemczech, gdzie wzbudza nadal zainteresowanie naukowców i praktyków leśnictwa (Szymański 1986, 1994). Między innymi za wyniki z tego zakresu S. Szymański został wyróżniony prestiżową nagrodą im. Wilhelma Leopolda Pfeila. Metoda ta wzbudziła zainteresowanie także wśród leśników austriackich.
Ciekawe wyniki uzyskano również z badań nad wzrostem w pierwszej młodości różnych gatunków drzew leśnych (Szymański 1975, 1982). Stałe powierzchnie doświadczalne założone w tym celu uzyskały nowe znaczenie, stały się podstawą dla interdyscyplinarnych badań nad kształtowaniem specyficznego środowiska przez najważniejsze gatunki drzew leśnych, realizowanych od 1996 roku pod kierunkiem Jerzego Modrzyńskiego (Modrzyński, Ceitel i Mroziński 2000). Na powierzchniach tych bada się również stosunki konkurencji między gatunkami drzew. Doświadczenia te zbudziły szerokie zainteresowanie pracowników nauki z kraju oraz z zagranicy. Biorą w nich udział inni pracownicy Katedry Hodowli Lasu (Jan Ceitel i Piotr Robakowski), Katedry Gleboznawstwa Leśnego i Nawożenia Lasu (Antoni Sienkiewicz), Katedry Entomologii Leśnej (Andrzej Łabędzki) oraz Katedry Ochrony Lasu i Środowiska Przyrodniczego (Maciej Skorupsski). Istnieje też w tym zakresie współpraca z pracownikami Instytutu Dendrologii PAN w Kórniku (Piotr Karolewski, Jacek Oleksyn, Maria Rudawska, Barbara Kieliszewska-Rokicka), Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (Marek Kasprowicz), Uniwersytetu z Minnesota - USA (Peter B. Reich, Marek B. Tjoelker) oraz Uniwersytetu Stanowego w Pensylwanii - USA (Dave Eissenstat oraz Jennifer Page, która jest doktorantką wymienionego, badającą rozwój i fizjologię korzeni różnych gatunków drzew w określonych warunkach). W dotychczasowych badaniach nad tą problematyką stwierdzono, między innymi, że różne gatunki drzew w ciągu trzydziestu lat w zauważalny sposób wpłynęły na glebę, zarówno na siedlisku boru mieszanego świeżego, jak i lasu mieszanego świeżego. Pod względem fitoklimatycznym i dynamiki opadu ścioły zróżnicowanie badanych gatunków jest bardzo silne. Wyniki badań znalazły dotychczas wyraz w dwóch publikacjach (Reich, Oleksyn, Modrzyński i Tjoelker 1996, Oleksyn, Modrzyński, Prus-Głowacki, Reich i Tjoelker 1997).
Badania dotyczące przydatności sadzonek buka wyhodowanych w różnych warunkach ekologicznych do odnowienia powierzchni otwartej mają odzwierciedlenie w jednej publikacji (Ceitel 1976).
Realizowane wieloletnie doświadczenia nad zagęszczeniem początkowym i więźbami sosny zwyczajnej, świerka pospolitego oraz dębu szypułkowego i bezszypułkowego dały niezwykle interesujące wyniki odnośnie wpływu na: morfologię koron, przebieg naturalnych procesów (przemieszczanie i wydzielanie się drzew), kształtowanie struktury przestrzennej (biogrupowej) i przebieg oczyszczania się drzew z gałęzi. Wszystkie te obserwacje prowadzone są w drzewostanach rosnących bez ingerencji człowieka, to znaczy nie pielęgnowanych. Wyniki dotychczasowych badań zawarte są w wielu publikacjach naukowych (Ceitel 1981, 1985, 1987, 1989, 1993, 1994 a, b, 1996, Ceitel i Szymański 1994). Wyrazem wysokiej oceny wyników badań nad więźbą sadzenia dębów było zaproszenie do ich przedstawienia na konferencji grupy roboczej IUFRO (Ceitel i Szmyt 2000).
Inny realizowany (J. Modrzyński) na terenie LZD Siemianice kierunek badań dotyczy ekotypowego zróżnicowania górskich populacji świerka pospolitego. Pierwsze doświadczenie nad ekotypami świerka z Karkonoszy założono w 1977 roku. Sadzonki z tego doświadczenia posłużyły do powstania w 1982 roku uprawy pochodnej (banku genów) z osiemnastoma ekotypami świerka karkonoskiego. Kontynuacja tego doświadczenia trwa.
Kolejne doświadczenie tyczące ekotypów świerka z Sudetów, Karpat oraz Alp założono w 1991 roku, przy współpracy z Kurtem Holzer?em z Mariabrum k. Wiednia - Austria. Doświadczenie jest kontynuowane, przy współpracy z Wiesławem Prus-Głowackim i Lechem Urbaniakiem z Zakładu Genetyki UAM w Poznaniu.
W wyniku dotychczasowych badań stwierdzono klinalną zmienność populacji świerka w Karkonoszach, Górach Bialskich, na Śnieżniku Kłodzkim, Pilsku, Babiej Górze i w Tatrach, wskazującą na dobre przystosowanie świerka do panujących tam warunków siedliskowych. Pozwoliło to na zalecenie maksymalnego wykorzystania naturalnego odnowienia i lokalnej bazy nasiennej w tych regionach. Wykazano również, że populacje świerka z wyższych położeń (w porównaniu z populacjami z położeń niższych) charakteryzują się większym natężeniem fotosyntezy i oddychania oraz wyższą zawartością barwników fotosyntetycznych i azotu w igłach. Wysokogórskie populacje odznaczają się również większą tolerancją na działanie suszy, niskich temperatur i promieniowania UV. Realizowane badania znalazły odzwierciedlenie w kilku autorskich pracach naukowych (Modrzyński 1988, 1989, 1991, 1995, 1996).
Katedra Inżynierii Leśnej. Prowadziła w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych rozproszone badania dotyczące regulacji stosunków wodnych w glebach leśnych i badania rozpoznawcze odnoszące się do różnych technologii stabilizacji dróg leśnych. Wyniki zbierane były również na terenie LZD Siemianice. Część z tych wyników wykorzystana zastała w pracach doktorskich: Badania wpływu lasu na gruntowy spływ wody opadowej (Zbigniew Gądziński), Zasięg oddziaływania rowu otwartego na stan wody w glebie leśnej w zależności od głębokości rowu (Henryk Konopelko-Bielecki), Badania wpływu spiętrzeń wody na kształtowanie się niektórych czynników siedliska (Władysław Dombek) oraz rozprawie habilitacyjnej: Warunki retencji wodnej w glebach leśnych (Z. Gądziński). W tym czasie funkcjonowała też, ale stosunkowo krótko, stacja doświadczalna ówczesnej Katedry Inżynierii Leśnej i Budownictwa Leśnego z siedzibą w Mariance.
Od 1987 roku podjęto szerzej zakrojone badania na obszarze LZD w zakresie drogownictwa leśnego. Prowadzone prace dotyczyły określenia przydatności odpadowych materiałów przemysłowych do budowy tanich i bezpiecznych dla środowiska nawierzchni dróg leśnych. W okresie czternastu lat (w leśnictwach: Laski i Dobrygość) wykonano 5.1 km dróg doświadczalnych, które zlokalizowano na byłych drogach gruntowych o podłożu wysadzinowym lub wątpliwym wysadzinowo. Drogi te były zniszczone i okresowo nieprzejezdne. Nowo zaprojektowane nawierzchnie wykonano systemem korytowym. Zaprojektowano i wykonano pięć typów nawierzchni: z łupka przywęglowego, tłucznia z łupkiem, łupka z żużlem paleniskowym w systemie jedno- i dwuwarstwowym. Nawierzchnie oceniono pod kątem ich przydatności do określonego obciążenia ruchem. Oceny dokonano przy pomocy badań nośności używając aparatu VSS. Przeprowadzone badania wykazały, że na wszystkich typach nawierzchni znacznie zwiększyła się nośność, a wyniki określone modułami odkształcenia w ocenie przydatności odpowiadały podbudowie lub tymczasowej samoistnej nawierzchni. Drogi na terenie LZD posłużyły też jako część poligonu doświadczalnego w temacie zleconym katedrze przez Dyrekcję Generalną Lasów Państwowych, a dotyczącym: Oceny wpływu na otaczające ekosystemy leśne dróg leśnych z wybranych materiałów odpadowych oraz bezpieczeństwo ich stosowania poprzez określenie stopnia migracji mikroelementów niebezpiecznych dla środowiska.
Ponadto w oparciu o grunty występujące na terenie tego LZD podjęto wiele badań laboratoryjnych, z których najważniejsze to: badania zagęszczalności gruntów organicznych; określenie przydatności żużla do stabilizacji gruntów; próby mineralizacji gruntów próchnicznych wapnem, w celu przygotowania ich do stabilizacji cementem; mikrozbrojenia gruntocementów drogowych włóknami polipropylenowymi; stabilizacja cementem łupków przywęglowych do celów drogowych. Efekty badań znalazły również odzwierciedlenie w kilku publikacjach (Czerniak 1993, 2000 a, b, c, Kamiński i Czerniak 1994, 1999, Kamiński 2000 a, b).
Katedra Ochrony Lasu i Środowiska Przyrodniczego. Dla ścisłości należy wyjaśnić, że obecna nazwa katedry datuje się od 17 września 1981 roku, to jest od wprowadzenia zmian organizacyjnych na Wydziale Leśnym, przywracających system katedralny, po dziesięcioletnim okresie obowiązywania struktury instytutowej. Wcześniej, od zawsze, jednostka ta miała nazwę: Katedra Ochrony Lasu.
Działalność naukowo-badawcza ówczesnej Katedry Ochrony Lasu w omawianym obiekcie rozpoczęła się z chwilą powołania w 1951 roku, o czym już wspominano, Stacji Entomologiczno-Fitopatologicznej w Siemianicach. Jej profil badawczy od początku określony został jako mikologiczno-fitopatologiczny, z racji zatrudnienia oraz faktycznej organizacji placówki przez Stanisława Domańskiego, który z powyższego zakresu zagadnień uzyskał najpierw magisterium (1947), a następnie doktorat (1951), specjalizując się pod opieką naukową Karola Zaleskiego. W roku 1954 S. Domański został formalnie mianowany kierownikiem Stacji, którą to funkcję sprawował aż do momentu przejścia do pracy na Wydziale Leśnym Wyższej Szkoły Rolniczej w Krakowie w 1964 roku. Rozwinął on bardzo szeroki zakres prac fitopatologicznych kontynuując i poszerzając stanowiące przedmiot jego rozprawy doktorskiej badania nad infekcjami korzeni i zgniliznami odziomkowymi sosny i innych drzew oraz ich związek z zamieraniem starszych drzewostanów (Domański 1952, 1953, 1954, 1955 a, b, c, 1960 a, b, d, 1961 a ,b, 1966 a, b, c, d, 1968 a, b, Domański i Dzięciołowski 1955 a, b) oraz prowadząc jednocześnie szerokie rozpoznania rozsiedlenia grzybów z rzędu Aphyllophorales w różnych regionach kraju i studia nad ich taksonomią. Najintensywniej badania te prowadzone były w Bieszczadach Zachodnich (Domański i in. 1960, 1963, 1967, 1970), w Puszczy Białowieskiej (Domański 1959 a, b, 1964 a, b, c, d, 1965 a, b, c, 1966 c, 1967, 1968), Beskidzie Niskim (Domański 1961), Górach Świętokrzyskich (Domański 1962), Sudetach Zachodnich (Domański 1963 a) i na Mazurach (Domański 1963 b). Zapoczątkował również i konsekwentnie prowadził gromadzenie zbiorów mikologicznych w formie zielnika, obejmującego aktualnie ponad 20 tysięcy okazów oraz kolekcję żywych kultur grzybów rozkładających drewno, które liczy około 1000 szczepów. Zgromadzona w czasie jego pracy w Siemianicach materiały posłużyły do wielu późniejszych publikacji, o charakterze taksonomicznym, w tej liczbie 2 tomów z serii Flora Polska, Rośliny Zarodnikowe Polski i Ziem Ościennych (Domański 1965, Domański, Orłoś i Skirgiełło 1967), które opracowane zostały przed zmianą miejsca pracy autora, a w latach - odpowiednio - 1972 i 1973 wydane zostały w tłumaczeniu na język angielski przez Centrum Informacji Naukowo Technicznej i Ekonomicznej. Niezależnie od tego S. Domański prowadził szeroką współpracę i wymianę naukową zarówno z krajowymi jak i zagranicznymi mikologami i placówkami naukowymi, już w drugiej połowie lat 50-tych zyskał pozycję wybitnego specjalisty w zakresie taksonomicznych i bioekologicznych badań nad grzybami z rzędu Aphyllophorales, oraz ich nomenklatury.
W lutym 1960 roku w Leśnym Zakładzie Doświadczalnym w Siemianicach zatrudniony został Stanisław Bałazy, jako asystent naukowo-techniczny w Stacji Entomologiczno-Fitopatologicznej. Niezależnie od zakresu prac technicznych określono dla niego zadania naukowe z zakresu biologicznych metod zwalczania szkodników leśnych ze szczególnym uwzględnieniem owadobójczych grzybów. Mając pewne doświadczenie w pracy badawczej z racji zainteresowań entomologicznych z okresu studenckiego i półtorarocznego stażu terenowego w lasach mazurskich, gdzie wykonał pracę magisterską, przy życzliwej zachęcie ówczesnego kierownika katedry Bohdana Kiełczewskiego oraz współpracy z Jackiem Michalskim poszerzona została działalność Stacji na zagadnienia rozpoznań wrogów naturalnych korników (Bałazy 1960, 1963, 1964 a, b, 1965 a, 1973, Bałazy i Michalski 1960, 1961, 1962 a, b, c, 1964 a, b, Bałazy i Kiełczewski 1965, Kiełczewski i Bałazy 1966, Kiełczewski i in. 1973), a dzięki wprowadzeniu przez doc. S. Domańskiego w metodykę badań mikologicznych w krótkim stosunkowo czasie rozwinięte zostały również badania nad grzybami entomopatogenicznymi (Bałazy 1961, 1963, 1965 b, c, 1970, Batko i in. 1964, Kubiak i in. 1969). W efekcie w roku 1965 zakończony został przewód doktorski S. Bałazego obroną rozprawy pt. Organizmy żywe jako regulatory liczebności populacji korników w drzewostanach świerkowych Polski, której promotorem był B. Kiełczewski. Praca została opublikowana w dwóch częściach (Bałazy 1966, 1968), uwzględniających znaczenie zarówno różnych grup pasożytów i drapieżców, jak i patogenów korników świerka w pasmach obu jego zasięgów w Polsce. Późniejsze prace S. Bałazego dotyczyły w większości grzybów, natomiast problematykę związaną z zagrożeniem drzewostanów świerkowych przez korniki kontynuował pod jego opieką Stanisław Seniczak, magistrant przy Katedrze Ochrony Lasu WSR w Poznaniu, którego jednocześnie zachęcił do podjęcia starań o zatrudnienie w Stacji, z pozytywnym skutkiem. W roku 1967 S. Bałazy zmienił miejsce pracy przechodząc do Wielkopolskiego Parku Narodowego, a w dniu 15 kwietnia tegoż roku zatrudniony został w Stacji S. Seniczak.
Po opublikowaniu bardzo wartościowej pracy magisterskiej (Seniczak 1968) skoncentrował się on na problematyce akarologicznej, badając głównie nadrzewne mechowce (Oribatida), z którego to zakresu w roku 1971 uzyskał stopień naukowy doktora nauk leśnych, po obronie rozprawy pt. Pionowe rozmieszczenie roztoczy nadrzewnych na niektórych gatunkach drzew w różnych typach siedliskowych lasu (Seniczak 1973), której promotorem był B. Kiełczewski. W swoich badaniach wracał jednakże do zagadnień związanych z kornikami i pasożytniczymi grupami roztoczy w ramach współpracy z B. Kiełczewskim, J. Michalskim oraz J. Wiśniewskim. Po uzyskaniu doktoratu przeszedł do pracy w Akademii Techniczno-Rolniczej w Bydgoszczy, a Katedra Ochrony Lasu zrezygnowała z kontynuowania badań na terenie LZD Siemianice.
Katedra Ochrony Lasu i Środowiska Przyrodniczego wznowiła działalność naukową na tym terenie w 1998 roku. Badania prowadzone przez Macieja Skorupskiego dotyczą fauny roztoczy (z rzędu Mesostigmata) środowiska glebowego na powierzchniach doświadczalnych z różnymi gatunkami lasotwórczymi. Są to stałe powierzchnie Zakładu Techniki Hodowli Lasu, udostępniane innym badaczom, o czym wspomniano przy omawianiu działalności Katedry Hodowli Lasu. Uzyskane dotychczas rezultaty były prezentowane na krajowym sympozjum akarologicznym w 1999 roku. Ponadto w ramach tych badań zrealizowano również, pod kierunkiem M. Skorupskiego, dwie prace magisterskie.
Katedra Urządzania Lasu. Prowadzi działalność badawczą w omawianym zakładzie od początku jego istnienia. Już w 1951 roku powołana została Stacja Dendrometryczno-Urządzeniowa, z ukierunkowaniem na realizację problematyki związanej z opracowaniem zasad i sposobów przebudowy drzewostanów nie zharmonizowanych z siedliskiem. Pierwsze poczynania w tym zakresie skierowane zostały na badanie wpływu, stosowanych do realizacji przebudowy starodrzewi, różnych rodzajów rębni i ich modyfikacji na wzrost i rozwój wprowadzanego młodego pokolenia pożądanych gatunków lasotwórczych. Zakładano przy tym, że wszystkie doświadczenia związane z praktyczną realizacją przebudowy będą miały charakter badań wieloletnich.
Niestety działalność rzeczonej stacji, ze względów finansowych i po odejściu w 1954 roku pracownika naukowego, musiała ulec zawieszeniu, co wpłynęło wyraźnie na spowolnienie aktywności badawczej katedry w zakresie zakładania powierzchni doświadczalnych. Reaktywowanie stacji nastąpiło w połowie 1958 roku, a praktycznie ponowne zorganizowane od podstaw, przez autora niniejszego opracowania, który został jej kierownikiem i funkcję tę pełnił ponad siedemnaście lat.
Pierwsza powierzchnia doświadczalna tycząca przebudowy starodrzewu sosnowego za pomocą rębni gniazdowej, z różną wielkością gniazd (od 9 do 30 arów), została założona w 1953 roku i druga z gniazdami dziesięcio arowymi również w tym samym roku. Kolejne trzy doświadczenia odnoszące się do przebudowy dojrzałych litych sośnin występujących na żyznych siedliskach, ale przy użyciu rębni częściowej typowej założono w latach: 1954, 1965 i 1968. Wyniki badań nad wzrostem i rozwojem młodego pokolenia w przebudowywanych drzewostanach sosnowych, będące efektem tego przedsięwzięcia znajdują się w kilku opublikowanych pracach naukowych (Zabielski, Magnuski, Ważyński i Żółciak 1963, Miś 1965, 1967, Zabielski 1967, Magnuski, Ważyński i Żółciak 1968, Magnuski 1986, Magnuski, Małys i Gołojuch 1997).
Interesujące badania prowadzono w doświadczeniu z 1962 roku nad wzrostem jodły pospolitej wprowadzonej pod okap starodrzewu świerkowego, przebudowywanego rębnią częściową, z różnym nasileniem cięcia przerzedzającego w momencie startowym i później zmienianym. W 1972 roku po kolejnym cięciu dosadzono dalsze gatunki, którymi były: buk zwyczajny, dąb szypułkowy, świerk pospolity i daglezja zielona. Wyniki etapowe badań nad wzrostem jodły zawarte są w kilku publikacjach (Zabielski, Fiszer i Kępiński 1968, Zabielski i Magnuski 1970 a, 1975, Magnuski i Małys 1991, Magnuski, Jaszczak i Małys 2001a), a ocena wzrostowa pozostałych gatunków rosnących w zróżnicowanych warunkach ekologicznych była dotychczas przedmiotem jednej pracy naukowej (Magnuski, Jaszczak i Małys 2001b).
Inne doświadczenie z zakresu tej problematyki założono w 1967 roku, w przewidzianym do przebudowy, niskiej jakości, drzewostanie grabowo-dębowym, rosnącym na siedlisku lasu mieszanego świeżego. Zastosowano równocześnie trzy rodzaje rębni: zupełną, częściową oraz gniazdową i w zróżnicowanych w ten sposób warunkach ekologicznych posadzono na poletkach dziesięcio arowych: dąb szypułkowy, jodłę pospolitą i świerka pospolitego, każdy z nich w trzech powtórzeniach. Wyniki tych interesujących badań są sukcesywnie publikowane (Magnuski 1972, 1975, 1976, 1979 c, Magnuski i Małys 1988 b, 1994, Magnuski, Małys i Świtoń 1993 b, Magnuski, Małys i Gałecki 1999).
Kolejne doświadczenie, założone z 1966 roku, tyczyło poszukiwania optymalnego sposobu przygotowania gleby, z wysokim poziomem wody gruntowej, dla wzrostu dębu i sosny na wąskim zrębie zupełnym zastosowanym do przebudowy litego starodrzewu sosnowego. Zastosowano cztery sposoby przygotowania gleby: rabatowałki, przekopane pasy, darte pasy i wyorane bruzdy, a każdy z gatunków wysadzono w trzech powtórzeniach. Wyniki etapowe zawarte zostały dotychczas w trzech publikacjach (Zabielski i Magnuski 1978 a, Magnuski i Małys 1988 a, 1998 a), przy czym z ostatniej wynika, że po trzydziestu latach najlepsze efekty wzrostowe prezentuje dąb z wyoranych bruzd, a sosna z przekopanych pasów i także z wyoranych bruzd.
Od kilkudziesięciu lat prowadzone są doświadczenia nad przebudową średniowiekowych drzewostanów sosnowych. Jedno z najwcześniej założonych, bo w 1964 roku, dotyczy oceny porównawczej wzrostu jodły pospolitej posadzonej w rzędach i grupach pod osłoną 36. letniego poddanego przebudowie negatywnego drzewostanu sosnowego (Zabielski i Magnuski 1978 b, Magnuski i Małys 2000 a). Seria kolejnych doświadczeń z tego zakresu, założonych w latach: 1977, 1978 i 1979, związana jest z oceną parametrów wzrostu buka zwyczajnego, wprowadzonego do przebudowywanych średniowiekowych, mających nieco powyżej 50. lat, litych drzewostanów sosnowych, według własnej oryginalnej koncepcji. Polega ona na wycinaniu w przebudowywanym drzewostanie, w określonych odstępach wizur, swego rodzaju korytarzy, w których sadzi się pożądany gatunek, w tym wypadku buka. Zgodnie z przyjętym założeniem badawczym, buk ten powinien przed wiekiem rębności sosny tworzyć w drzewostanie drugie piętro. Dotychczasowe wyniki badań w pełni potwierdzają te zamysły (Magnuski, Małys i Rybarski 1994, Magnuski i Małys 1998 b, 2000 b).
Odrębnym, ale bezpośrednio związanym z przebudową, jest zagadnienie produkcyjności poddanych temu procesowi drzewostanów. Nieznajomość tej problematyki sprawiała często niechęć do jej realizacji, tłumaczona przez oponentów "rzekomym" znacznym spadkiem bieżącej produkcji przebudowywanych drzewostanów. Wykonując w drzewostanach różne cięcia przebudowy zmniejszamy ich potencjał produkcyjny na pniu, to jest oczywiste i bezdyskusyjne. Problem w tym, ile można wyciąć, aby uwzględniając tak zwany przyrost z prześwietlenia drzew pozostających, utrzymać produkcję na zbliżonym poziomie do takich samych drzewostanów, ale nie poddanych temu zabiegowi gospodarczemu, stwarzając równocześnie optymalne warunki do wzrostu i rozwoju wprowadzanego pod okap młodego pokolenia pożądanych gatunków lasotwórczych. Wyniki badań porównawczych, wykonanych w wielu różnych, pod względem gatunkowym i wiekowym, drzewostanach nie tylko nie potwierdzają tych obaw i zastrzeżeń, ale pozwoliły na określenie bezpiecznej granicy przerzedzania, mierzonej stopniem zadrzewienia (Zabielski i Magnuski 1970 b, 1980, Magnuski 1979 b, 1981 a, 1982 a, 1987, Magnuski i Jaszczak 1992, Jaszczak, Małys i Rybarski 1994).
Obok różnych zagadnień tyczących realizacji przebudowy w pojedynczych drzewostanach, istotną jest sprawa opracowania planu przebudowy dla większego kompleksu leśnego jako całości, gdzie potrzeby, a co za tym idzie skala takiego przedsięwzięcia wymaga długofalowych systematycznych działań zsynchronizowanych z prowadzoną w obiekcie normalną gospodarką leśną. W takim rozumieniu w początkach lat sześćdziesiątych zrealizowano temat badawczy, będący przedmiotem rozprawy doktorskiej (K. Magnuski), który dotyczył opracowania perspektywicznego planu przebudowy drzewostanów Leśnictwa Siemianice na tle istniejących siedliskowych typów lasu. W rozprawie tej o charakterze sensu stricto metodycznym, przedstawiono szczegółowo potrzeby i zadania przebudowy oraz sposoby jej realizacji w czasie i przestrzeni. W szczególności pokazano możliwości stosowania odpowiednich mechanizmów regulacyjnych, które pozwalają na utrzymanie właściwego i jednolitego kierunku produkcyjno-hodowlanego przez cały okres produkcji, mierzony koleją rębności, obrazują efekty zmian ilościowych i jakościowych w odstępach dziesięcioletnich, stanowiących kolejno etapy przebudowy, nierozerwalnie skorelowane z kolejnymi rewizyjnymi operatami urządzeniowymi (Magnuski 1976 a).
Z przedstawionego krótkiego przeglądu tematyki związanej z przebudową, zarówno pojedynczych drzewostanów, jak i większych obszarowo kompleksów leśnych wynika, że Katedra Urządzania Lasu zajmowała się tą problematyką od zawsze, a powstały różnopłaszczyznowy znaczny i znaczący dorobek naukowy, wypracowany głównie na terenie tego LZD, upoważnia do stwierdzenia, że jest to jej priorytetowa specjalność i to nie tylko w skali naszego kraju.
Drugi kierunek badawczy, również w bardzo szerokim zakresie realizowany przez pracowników katedry na terenie LZD Siemianice, dotyczy szeroko pojętych: struktury, przyrostu, produkcyjności i produktywności drzewostanów. W praktycznym wykonaniu obejmuje różnej wielkości obiekty - od pojedynczych drzewostanów, z zakładanymi w nich powierzchniami próbnymi, do dużych obszarowo, całych kompleksów leśnych. Punktem wyjścia do tej problematyki badawczej było założenie, że efekty produkcyjne i inne funkcje lasu zależą nie tylko od zdolności produkcyjnych siedliska, ale w znacznym stopniu również od optymalnego ich wykorzystania, mierzonego efektami ilościowymi i jakościowymi.
W tym kontekście jedne z zadań badawczych tyczyły poznania i określenia związków zachodzących między niektórymi cechami strukturalnymi a produkcyjnością drzewostanów oraz zabiegami pielęgnacyjnymi a przyrostem miąższości. Badania z zakresu tej problematyki znajdują odzwierciedlenie w wielu oryginalnych pracach naukowych (Magnuski 1963, 1967 b, 1978, Ważyński 1963, 1964, 1967 a, b, 1968 a, b, 1970, 1987, Zabielski 1964 a, Zabielski i Magnuski 1978 c, Magnuski, Jaszczak i Rybarski 1993).
Kolejne zagadnienia w tym kierunku badawczym wiążą się z ściśle z oceną stanu lasu, optymalizacją składów gatunkowych drzewostanów, określeniem możliwości produkcyjnych lasu, produkcyjnością drzewostanów litych i mieszanych oraz o zróżnicowanej budowie, w różnych warunkach siedliskowych. Wyniki tych wielowątkowych badań zostały opublikowane w szeregu oryginalnych pracach twórczych i stanowią poważny wkład do rozwoju wiedzy leśnej, głównie z zakresu nauki o produkcyjności lasu (Magnuski 1967 b, 1968, 1973, 1979 a, 1980, 1981 b, 1982 b, 1985, Magnuski i Magnuska 1981, 1982, Magnuski i Tomczak 1981, Magnuski i Małys 1997). Tu też została zrealizowana rozprawa habilitacyjna, nt. Badania nad sposobem określania możliwości produkcyjnych lasu (K. Magnuski).
Pozostała realizowana przez pracowników katedry na terenie omawianego LZD problematyka naukowo-badawcza dotyczy kilku znaczących z punktu widzenia poznawczego lub aplikacyjnego zagadnień. Zaliczyć tu należy badania nad doskonaleniem sposobów pomiaru drzewostanów i taksacji lasu. Wiele z uzyskanych wyników wnosi twórczy wkład do rozwoju sposobów inwentaryzacji lasu i ma przy tym znaczące wartości aplikacyjne (Magnuski 1959, 1964, Zabielski 1964 b, Ważyński 1965, Lemke i Magnuski 1985).
Godne uwagi są badania rozpoczęte z początkiem lat sześćdziesiątych, dotyczące wpływu szerokości zrębu i kierunku cięć na rozwój uprawy, związane z bardzo ważnym zagadnieniem gospodarczym, mianowicie z użytkowaniem i warunkami odnowienia w zrębowym sposobie zagospodarowania. Zasady hodowli lasu i przepisy instrukcji urządzeniowych w owym czasie zagadnienia szerokości zrębu i kierunki cięć traktowały w sposób tradycyjny i schematyczny, nie poparty szerszymi badaniami. Zrealizowana tematyka w znacznym stopniu wypełniła istniejącą w tym zakresie lukę (Żółciak 1965, 1967, 1973, 1974 a, c, 1979 a).
W 1996 roku rozpoczęto, zaplanowane na wiele lat, badania nad zmianami stanu różnowiekowych monokultur sosnowych, z uwzględnieniem klas biosocjalnych drzew, na podstawie oceny defoliacji ich koron oraz uszkodzenia aparatu asymilacyjnego metodą drzewostanową (Jaszczak 1998, 1999 a, b, c, d, 2000 a, b, c, 2001, Jaszczak i Małys 1998).
Katedra Użytkowania Lasu. Działalność naukowa tej katedry rozpoczęła się niebawem po otwarciu ośrodka w Siemianicach. Pierwsze badania, to próba wprowadzenia leśnych roślin zielarskich pod okap drzewostanu. Podjęto nawet starania o utworzenie, o czym już wspominano, Stacji Zielarskiej, w której przygotowywane by były preparaty zielarskie. Niestety, ten kierunek badawczy nie został szerzej rozwinięty, a wstępne wyniki badań znalazły swój wyraz w jednej publikacji (Kubis i Kozikowska 1956).
W szerokim zakresie prowadzono natomiast w latach pięćdziesiątych (pod kierunkiem Jana Flotyńskiego) badania nad żywicowaniem sosny zwyczajnej. Dotyczyły one takich zagadnień, jak: wpływ warunków pogodowych i glebowych na wydajność żywicy; zastosowanie chemicznych środków bodźcowych (wywary posulfitowe, roztwory drożdży) do zwiększania wydajności żywicy; wpływ nawożenia gleby na wydajność żywiczną sosen; próby mechanicznego pobudzenia wycieku żywicy (tępe uderzenia drzew kijem). Wyniki tych badań wykorzystano do opracowania instrukcji żywicowania drzewostanów sosnowych (Kamiński i Flotyński 1956, Zelicko, Flotyński i in. 1958) oraz znalazły odzwierciedlenie w kilku publikacjach (Flotyński 1953, 1957 a, b, Rogaliński i Flotyński 1961, Rogaliński, Koprowski, Bykowski i Flotyński 1961, Pilarski i Flotyński 1963). W ramach tego kierunku zrealizowano też jedną pracę doktorską, nt. Badania nad wpływem niektórych ważniejszych elementów metodycznych na wydajność spał u żywicowanej sosny pospolitej (J. Flotyński) i jedną habilitacyjną pt. Wpływ zabiegów stosowanych przy żywicowaniu na techniczne właściwości sosny pospolitej (Z. Miler).
Inny prowadzony kierunek badawczy (Z. Miler i D. F. Giefing) dotyczył podkrzesywania różnych gatunków drzew leśnych i skupiał się na takich zagadnieniach, jak: szybkość zarastania sęków, wpływ podkrzesywania na homogenność tkanki drzewnej, właściwości techniczne drewna z drzewostanów podkrzesywanych. Wyniki badań zawarte są w kilku publikacjach (Miler, Giefing i Włodkiewicz 1973, Miler, Giefing i Wronkowski 1975, Miler i Giefing 1977, Giefing 1977, 1983, 1985, Giefing i Miler 1978, 1980). Wykonana została też w ramach tego kierunku jedna praca doktorska, pt. Badania związków między zewnętrznymi i wewnętrznymi cechami sęków zarośniętych u brzozy gruczołkowatej (D. Giefing) i jedna habilitacyjna, nt. Wpływ składu drzewostanu na występowanie niektórych wad kształtu i usęcznienia w odziomkowej części pni brzozy gruczołkowatej (D. Giefing).
Zrealizowano ponadto inne zadania badawcze z zakresu nauki o surowcu drzewnym (Giefing i Jabłoński 1988 a, b, 1989, Giefing i Romanowska 1992 a, b) oraz związane z przydatnością lub wydajnością niektórych narzędzi stosowanych w użytkowaniu lasu (Grodecki, Giefing i Duda 1973, Kubiak i Duda 1974, Giefing 1987).
W ramach koordynowanych programów badawczych wykonano dwa zadania: jedno tyczące badań porównawczych nad czasem przerzynki sosnowego drewna stosowego w korze piła BK-3a, przy zastosowaniu łańcuchów tnących żłobikowych OREGON i krajowego ulepszonego (z chromowanymi ogniwkami tnącymi; drugie odnoszące się do badań porównawczych nad czasem ścinki drzew (sosna) piła BK-3a łańcuchem żłobikowym OREGON i łańcuchem tzw. samoostrzącym OREGON, zakończonych w formie dokumentacji naukowej (Z. Filipek, J. Duda, D. F. Giefing i J. Grodecki 1969).

Wydział Technologii Drewna

Katedra Ekonomiki i Organizacji Drzewnictwa. Jednostka ta najpierw jako Katedra Ekonomiki Drzewnictwa datuje swą współpracę z LZD - Tartakiem w Laskach od czasu powołania w 1962 roku. a zaczęto ją realizować tematem: Badania nad efektywnością wykorzystania pracy żywej i uprzemysłowionej w specyfice produkcji tarcicy (Z. Jakubowski). Później przez wiele lat nie prowadzono działalności badawczej.
Ścisła i regularna współpraca datuje się od 1995 roku i przejawia się w różnych formach, w tym realizacji tematów badawczych. Od tego czasu zrealizowano trzy tematy. W latach 1995-1996 były to: Motywowanie, wartościowanie pracy, wynagradzanie za pracę w Tartaku Laski (W. Lis) oraz Opłacalność zastosowania urządzenia do automatycznego pomiaru dłużyc w Tartaku Laski (W. Lis, we współpracy z G. J. Hrazikiem z Katedry Mechanicznej Technologii Drewna). Z kolei w latach 1997-1999 prowadzono badania nt. Ocena oddziaływania przemysłu drzewnego na środowisko w aspekcie interdyscyplinarnym na przykładzie tartaku w Laskach. Temat ten zrealizowano w ramach międzyuczelnianego projektu badawczego UAM i AR (W. Lis we współpracy z G. Schroederem z Wydziału Chemii UAM). Obejmował on dwa zadania badawcze. Jedno tyczyło oceny stanu środowiska naturalnego na terenie byłego Zakładu Modyfikacji Drewna w Tartaku Laski (1997r.), drugie pod nazwą: Ochrona środowiska w aspekcie interdyscyplinarnym na przykładzie tartaku w Laskach (1998-1999). Wyniki tych badań zostały zawarte w czterech obszernych sprawozdaniach z badań naukowych, opracowanych w formie maszynopisów oraz jednym referacie pt. Techniczne i ergonomiczne aspekty kosztów stanowisk roboczych, przedstawionym na seminarium naukowym: Racjonalizacja kosztów utrzymania środowiska pracy (Poznań, 2000). Ponadto znalazły odzwierciedlenie w trzech publikacjach (Lis i Schroeder 1998, 1999 a, b).
Katedra Hydrotemicznej Obróbki i Modyfikacji drewna. W 1976 roku na terenie Tartaku Laski oddano do użytku pilotażową stację modyfikacji drewna, której koncepcję opracował, a później sprawował nadzór merytoryczny nad jej działalnością M. Ławniczak. Otwarcie stacji połączone było z I. Sympozjum Modyfikacji drewna. Pomijając dzisiejszy punkt widzenia na tę kwestię, należy obiektywnie stwierdzić, że w owym czasie było to przedsięwzięcie budzące znaczne zainteresowanie w kraju, szczególnie budownictwa i kolejnictwa (podkłady) oraz osób z zagranicy. Różni specjaliści, zarówno ze świata nauki, jak i praktyki, wizytujący ten zakład pozytywnie oceniali jego efekty. Niestety nie udało się rozwinąć tej działalności na skalę przemysłową. Główna przyczyna to względy ekonomiczne, ale i związane z ochroną środowiska. Nie była to tania, a przy tym uciążliwa, metoda zabezpieczenia drewna przeznaczonego na różne cele. Stąd pojawiające się na rynku konkurencyjne, mniej kosztowne, materiały mogące zastąpić modyfikowane drewno, zamykały drogę do rozszerzania tej produkcji. Obecnie katedra ta, poza realizacją prac magisterskich nie prowadzi badań naukowych w omawianym LZD.
Katedra Mechaniki i Techniki Cieplnej. Zrealizowała w ostatnim okresie kilka prac (umownych) o charakterze praktycznym na rzecz Tartaku Laski przygotowanych w formie dokumentacji naukowych (maszynopis). Były to w kolejności: Ocena możliwości modernizacji suszarek do tarcicy w tartaku w Laskach oraz koncepcja rozwiązań alternatywnych (R. Guzenda, J. Świgoń 1994), która stanowiła podstawę zakupu nowych suszarek do tartaku; Analiza procesów suszenia tarcicy w tartaku LZD Siemianice w Laskach, podstawa modyfikacji komputerowego programu AES. Cz. I. (R. Guzenda 1999) oraz Analiza procesów suszenia tarcicy w tartaku LZD Siemianice w Laskach, podstawa modyfikacji komputerowego programu AES. Cz. II. Komputerowy program AES 2.0 dla Win 95/98, aplikacja Laski (R. Guzenda i M. Grzybowski 1999), które z kolei stanowiły podstawę wyznaczania kosztów suszenia tarcicy w rzeczonym tartaku; Ocena zmian w oddziaływaniu na środowisko przez kotłownię tartaku LZD Siemianice w Laskach po jej planowej modernizacji (R. Guzenda i J. Świgoń 2000), motywująca ubieganie się o środki z funduszu ochrony środowiska na modernizację tej kotłowni. Ponadto na terenie tartaku zrealizowano znaczną część doświadczeń stanowiących podstawę do opracowania: Comparative measurements of moiture content of Scots pine and European oak with the use of Wagner L 612 meter resistance meters and oven - dry method (R. Guzenda i W. Olek 1998).
Katedra Nauki o Drewnie. Na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, w ramach współpracy z M. Ławniczakiem, prowadzono badania nad właściwościami lignomeru wytwarzanego we wspomnianej pilotażowej stacji modyfikacji drewna. Efekty tych badań znalazły odzwierciedlenie w kilku publikacjach (Helińska-Raczkowska i Moliński 1979 a, b, 1983, 1987, Raczkowski i Moliński 1980). W 2000 roku na składzie surowca drzewnego w tartaku Laski wybrano drewno buka i sosny zawierające tkankę reakcyjną, które stanowiły przedmiot określonych badań (Moliński, Fabisiak i Browarski 2000, Moliński, Fabisiak i Porwolik 2000).
Katedra Tworzyw Drzewnych. W drugiej połowie lat siedemdziesiątych zespół pracowników naukowych instytutu, a następnie Katedry Tworzyw Drzewnych we współpracy z Katedrą Chemii podjął, w terenowej Stacji Doświadczalnej utworzonej w LZD, cykl badań nad ograniczeniem zawartości i emisji formaldehydu z płyt wiórowych. Badania te obejmowały: wpływ parametrów technologicznych wytwarzania płyt wiórowych w warunkach Zakładu Płyt Wiórowych Wieruszów oraz wpływ dodawanych do żywicy mocznikowo-formaldehydowej środków wiążących formaldehyd. Wyniki części tych badań uzyskały cztery patenty: Sposób utwardzania żywicy mocznikowo-formaldehydowej. Patent nr 85679 (A. Cendrowska, S. Kinastowski i Z. Morze 1977); Sposób zobojętnienia katalizatorów kwasowych stosowanych w procesie utwardzania żywic mocznikowo-formaldehydowych. Patent nr 94647 (A. Cendrowska, S. Kinastowski i Z. Morze 1978); Środek do wiązania formaldehydu w tworzywach mocznikowo-formaldehydowych. Patent nr 113 426 (S. Kinastowski, Z. Morze i A. Cendrowska 1982); Sposób wiązania wydzielanego formaldehydu w wyrobach zawierających żywice mocznikowo-formaldehydowe. Patent nr 116 246 (S. Kinastowski, Z. Morze i A. Cendrowska 1982). Wyniki tych interesujących i znaczących badań znalazły wyraz w pięciu publikacjach (Morze, Kinastowski i Łęcka 1980, Morze 1981, Morze i Łęcka 1982, 1983 a, b).

Wydział Ogrodniczy

Katedra Entomologii. Rozpoczęła w ostatnim czasie, zaplanowane na okres od 2000 do 2002 roku badania, których celem jest poznanie struktury zgrupowań sówkowatych ekosystemów leśnych LZD Siemianice. Do realizacji powyższego niezbędne jest ustalenie: składu gatunkowego zgrupowań sówkowatych, fenologii pojawu, form imaginalnych, struktury dominacji zgrupowań. Badania są prowadzone metodą ilościową, co umożliwia zarejestrowanie zmian dynamiki pojawów. W pierwszym roku na terenie LZD stwierdzono 234 gatunki sówkowatych, co stanowi około 47% ogółu Noctuidae wykazanych z obszaru Polski. Przedmiotowe badania są tematem realizowanej w tej katedrze pracy doktorskiej.
Katedra Roślin Ozdobnych. Realizuje działalność naukowo-badawczą na terenie LZD Siemianice od 1975 roku. prowadzone od tego czasu doświadczenia z różanecznikami dotyczyły takich zagadnień, jak: ocena stopnia aklimatyzacji gatunków i odmian różaneczników w aspekcie ich przydatności do uprawy w Polsce; nowa technologia rozmnażania różaneczników z nasion; selekcja nowych odmian różaneczników; rozmnażanie wegetatywne różaneczników za pomocą sadzonek pędowych i przez szczepienie. Większość prac była i jest realizowana w Gospodarstwie Szkółkarskim Dobrygość przez jedną osobę z katedry - M. Czekalskiego, przy współpracy K. Pokojowczyka, leśnika szkółkarza, przez wiele lat kierującego tym gospodarstwem.
W badaniach nad oceną stopnia aklimatyzacji gatunków i odmian różaneczników, wykazano, że krzewy sześciu taksonów, które rosły wówczas w parku LZD, przechodziły pełne cykle rozwoju wegetatywnego i generatywnego. Owocowały i wydawały zdolne do kiełkowania nasiona. Były to następujące gatunki różaneczników: fioletowy (Rhododendron catawbiense), olbrzymi (R. maximum), pontyjski (R. ponticum) i żółty (R. luteum) oraz R. Cunningham?s White i kilka odmian z grupy azalii gandawskich. W 1975 roku założono w gospodarstwie szkółkarskim powierzchnię introdukcyjną, która miała dostarczać także sadzonek i nasion do rozmnażania. Liczbowo przeważają na niej krzewy różanecznika olbrzymiego, w kilku formach różniących się wielkością i barwą kwiatów, oraz różanecznika żółtego z aberacją chromosomową R. luteum glauca. Ale introdukowane, choć w mniejszych ilościach, są również inne różaneczniki. Prowadzone badania wskazują, że wszystkie taksony odznaczają się pełną adaptacją do tutejszych warunków przyrodniczych.
Nowa technologia rozmnażania różaneczników z nasion była ostatecznie opracowana w 1981 roku i polegała na wysiewie nasion w basenie półhydroponicznym. Na betonowym dnie basenu nakłada się 10 cm warstwę kamieni z odsiewki żwirowej, na niej 2-3 cm warstwę żwiru grubego, a następnie 2-3 cm warstwę zakwaszonego perlitu. Perlit przykrywa się 5 cm warstwą torfu wysokiego. Pożywka o proporcji 5 l Florovitu na 35 l wody znajduje się w 10 cm warstwie kamieni i uzupełnia się ją co sześć tygodni. Nasiona sieje się w kwietniu, zwykle rzutowo i bardzo delikatnie przysypuje czystym piaskiem lub pozostawia bez przykrycia. Następnie basen nakrywa się folią i cieniówką jutową. Wschody zaczynają się pojawiać po dwóch tygodniach. Pikowanie (przesadzanie) siewek następuje w grudniu - styczniu lub dopiero wiosną. Otrzymane tym sposobem siewki są silne i zdrowe, a posiadanie basenów półhydroponicznych umożliwia całkowite wyeliminowanie szklarni w technologii rozmnażania różaneczników z nasion.
Selekcja nowych odmian różaneczników rozpoczęła się w 1984 roku, posadzeniem kilku tysięcy siewek w odkrytym terenie w Gospodarstwie Szkółkarskim Dobrygość. Siewki te uzyskano z nasion powstałych w wyniku wolnego zapylenia 10 odmian, uprawianych w Arboretum Wojsławickim na Dolnym Śląsku. Obecnie rozmnaża się za pomocą sadzonek 12 wytypowanych pojedynków, które być może staną się nowymi odmianami. W dalszym ciągu dokonuje się wyboru nowych pojedynków, które po wnikliwej ocenie będą rozmnażane. Najwcześniej wytypowane i rozmnożone mogą być już poddane ocenie państwowej w COBORU.
Zagadnieniem rozmnażania wegetatywnego różaneczników za pomocą sadzonek pędowych i przez szczepienia poświęcono najwięcej uwagi. Opracowano je kompleksowo z uwzględnieniem wszystkich szczegółów możliwych do wykorzystania. Dzięki temu metoda sadzonkowania stosowana w Dobrymgościu zapewnia pełną skuteczność ukorzeniania się sadzonek taksonów zielonych. Dotychczas w żadnej polskiej szkółce rozmnażającej różaneczniki zawsze zielone za pomocą sadzonek nie osiągano takiej wydajności ich ukorzeniania. Dziesięć metodycznych doświadczeń wykonanych w latach 1979-1995 pozwoliło opanować rozmnażanie różanecznika olbrzymiego, które nigdzie jeszcze nie jest stosowane w praktyce. Najlepsze wyniki daje pobieranie sadzonek z młodych roślin matecznych i traktowanie ich auksynami o stężeniu 1 do 3%. Wykazano, że w masowej produkcji różaneczników sadzonki można pobierać z młodych roślin także rozmnożonych z sadzonek, nie potrzebne są wtedy specjalne mateczniki polowe. W szklarni Gospodarstwa Szkółkarskiego w Dobrymgościu i w szklarni Katedry Roślin Ozdobnych w Poznaniu uzyskano pierwsze na świecie różaneczniki z sadzonek liściowych w warunkach niesterylnych, czyli takich, jakie istnieją w przeciętnej szkółce produkcyjnej. Otrzymane w ten sposób rośliny już kwitną, ale na razie współczynnik rozmnażania z sadzonek liściowych jest za mały, aby mogły być stosowane w praktyce.
Spośród innych roślin wrzosowatych z dobrym skutkiem rozmnożono z nasion kalmię szerokolistną (Kalmia latifolia) i pieris japoński (Pieris japonica), a za pomocą kilku typów sadzonek liścień wawrzynowy (Leucothoe fontanesiana) i kilka odmian borówki wysokiej (Vaccinium corymbosum).
Godne podkreślenia jest także, że autorom prowadzonych badań udało się po raz pierwszy w Polsce rozmnożyć jesion wyniosły (Fraxinus excelsior) za pomocą sadzonek zdrewniałych, które ukorzeniły się maksymalnie w 80. procentach.
Szczegółowe wyniki tych arcyciekawych, pożytecznych i znaczących doświadczeń oraz osiągnięcia w zakresie badań różaneczników, innych wrzosowatych i jesionu wyniosłego, znajdują się w kilkunastu oryginalnych pracach twórczych (Czekalski i Kuświk 1979, Czekalski i Pokojowczyk 1981, 1992, Czekalski 1983/1984, 1988, 1994 a, b, 1995, 1996 a, b, c, 1997, Czekalski i Aniśko 1991, Czekalski i Hyży 1999, Czekalski i Szuman 1999. Mają również swe odzwierciedlenie w licznych artykułach naukowych i popularnonaukowych oraz pracach konferencyjnych.

Wydział Hodowli i Biologii Zwierząt

Katedra Zoologii. Rozpoczęła działalność naukową w LZD z początkiem lat sześćdziesiątych, a badania prowadzono w oparciu o Stację Terenową w Siemianicach. Realizowano następujące kierunki badań: ornitologia stosowana (biotypy leśne i agrocenozy), w aspekcie praktycznej ochrony ptaków (wdrożenia produkcji skrzynek lęgowych, karmników i pojników); ochrona i hodowla półwolna zająca (pionierska w Polsce); hodowla i ochrona dropia (pierwsza i jedyna w Polsce); mikroewolucja, ekologia i etologia sarny (badania jedne z pierwszych w Polsce); badania śmiertelności ptaków ginących na drogach publicznych (badania pionierskie w Polsce); reintrodukcja bobra europejskiego (jedna z pierwszych w Polsce); badania praktycznej ochrony, biologii i ekologii oraz migracji nietoperzy. Wyniki badań znajdują się w różnych opublikowanych opracowaniach (np. Graczyk i in. 1986, Graczyk 1992, Bereszyński, Klejnotowski, Michocki i Sikora 1994, Bereszyński, Klejnotowski, Michocki, Sikora i Śmiełowski 1994, Bereszyński 2000).

Wydział Melioracji i Inżynierii Środowiska

Katedra Melioracji i Kształtowania Środowiska. Katedra ta swą działalność badawczą na terenie omawianego zakładu rozpoczęła w 1996 roku, od wykonania w latach 1996-97, na zlecenie, opracowania: Inwentaryzacja zasobów wodnych i gospodarka tymi zasobami oraz retencja wodna w lasach Leśnego Zakładu Doświadczalnego Siemianice. Maszynopis przekazano zleceniodawcy oraz opublikowano w oparciu o powyższe badania dwie prace (Kosturkiewicz, Czopor, Stasik i Szafrański 1998, Kosturkiewicz, Szafrański, Stasik i Korytowski 1999).
Od 1 stycznia 1999 roku został podjęty w ramach katedry trzyletni program badawczy finansowany przez KBN: Gospodarka wodna i możliwości jej kształtowania w mikrozlewniach, którym kieruje A. Kosturkiewicz. Badania terenowe prowadzone są na obszarze lasów tutejszego LZD.
W planach badań własnych katedry ujęte są dwa tematy jako podstawy podjętej pracy doktorskiej i planowanej rozprawy habilitacyjnej, które realizowane są na terenie LZD. Jeden: Gospodarka wodna oczek wodnych i małych bagien śródleśnych w lasach LZD Siemianice, przewidziany do zrealizowania w latach 1998-2002, w ramach którego wykonywana jest praca doktorska: Gospodarka wodna w zlewniach śródleśnych oczek wodnych (otwarty przewód - M. Korytowski). Drugi: Bilanse wodne i dynamika wód gruntowych na zmeliorowanych terenach małych zlewni leśnych, do zrealizowania w latach 2000-2004. W ramach tego tematu rozpoczęto badania do pracy habilitacyjnej (R. Stasik).

Konferencje i sympozja naukowe

W strukturze organizacyjnej LZD znajduje się Ośrodek Naukowo-Dydaktyczny, służący jak wynika z nazwy głównie tym dwóm celom, choć w różnym zakresie. W minionym okresie spotkania naukowe o wysokiej randze nie były organizowane zbyt często, ale kilka z nich zasługuje na wspomnienie.
Do takich należy zaliczyć sympozjum naukowe na temat: Ochrona i zagospodarowanie drzewostanów pogradacyjnych, które odbyło się w dniach 27-28 kwietnia 1984 roku. Zorganizował je Wydział Leśny AR w Poznaniu, a uczestniczyli w nim zainteresowani przedstawiciele świata nauki ze wszystkich ośrodków w Polsce oraz szerokie grono praktyków z różnych szczebli administracji leśnej z ministrem leśnictwa i przemysłu drzewnego na czele. Wygłoszono kilka referatów, ale szczególny zainteresowaniem cieszył się pokaz powierzchni doświadczalnych Katedry Hodowli Lasu i Katedry Urządzania Lasu, przy których prowadzono bardzo konkretną wymianę poglądów i z uznaniem oceniano uzyskiwane na nich efekty badawcze.
W dniach 19-20 września 1996 roku Katedra Hodowli Lasu zorganizowała konferencję naukową z okazji 70. rocznicy urodzin prof. zw. dr. hab. Stanisława Szymańskiego i przejścia na emeryturę, na temat: Hodowla lasu w proekologicznym modelu gospodarki leśnej. Brały w niej udział różne pokolenia leśników - naukowców i praktyków, z kraju (koledzy i wychowankowie) oraz goście z zagranicy, z którymi profesor współpracował i utrzymuje stałe kontakty. Wygłoszono kilkanaście bardzo interesujących referatów związanych z przedmiotową problematyką oraz obejrzano w terenie powierzchnie doświadczalne z prowadzonymi pod kierunkiem jubilata badaniami.
Podobny charakter miała konferencja naukowa zorganizowana również przez Katedrę Hodowli Lasu oraz Leśny Zakład Doświadczalny Siemianice dla uczczenia 80. urodzin prof. zw. dr. hab. Kazimierza Urbańskiego. Odbyła się ona w dniach 6-8 września 1999 roku, a jej temat to: Naturalizacja leśnych czynności gospodarczych. Liczne grono uczestników, również z zagranicy, wysłuchało informacji Dziekana o dorobku naukowo-badawczym i dydaktyczno-wychowawczym Jubilata oraz kilkunastu referatów tematycznych. Obejrzano także kilka powierzchni doświadczalnych, prowadzonych przez profesora i jego współpracowników.
Katedra Ekonomiki i Organizacji Drzewnictwa, wspólnie z LZD oraz IATM (International Assciation for Technologi Management - Wood - Międzynarodowa Organizacja Naukowa zrzeszająca katedry prowadzące badania naukowe w zakresie ekonomiki i organizacji drzewnictwa w krajach Europy Środkowej), a także Komisją Drzewną Zarządu Głównego Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Leśnictwa i Drzewnictwa w Warszawie, organizują coroczne Międzynarodowe Konferencje Naukowe - Forum Ekonomiczne. Dotychczas zorganizowano cztery spotkania, dotyczące następujących zagadnień:
- Sterowanie jakością w przemyśle drzewnym (16-19.09.1997);
- Zarządzanie inwestycjami w przemyśle drzewnym w perspektywie integracji z Unią Europejską (15-18.09.1998);
- Kształtowanie struktur organizacyjnych i zarządzania kadrami w drzewnictwie w perspektywie integracji z Unią Europejską (14-17.09.1999);
- Zarządzanie strategiczne przedsiębiorstwem przemysłu drzewnego w perspektywie integracji z Unią Europejską (11-14.09.2000).
Na ten rok (11-14.09.2001) planowana jest kolejna na temat: Małe i średnie przedsiębiorstwa przemysłu drzewnego w perspektywie integracji z Unią Europejską.
Międzynarodowe Konferencje Naukowe Forum Ekonomiczne stanowią okazję do bezpośrednich dyskusji i wymiany doświadczeń pracowników naukowych zajmujących się problemami ekonomiki leśnictwa i drzewnictwa w krajach CEFTA. Uczestniczą w nich licznie osoby z wszystkich zainteresowanych tą problematyką ośrodków naukowych w kraju i z zagranicy. Szczególnie aktywny jest udział przedstawicieli z takich ośrodków naukowych, jak:
- Chorwacja (Uniwersytet w Zagrzebiu, Wydział Leśny, Katedra Organizacji Produkcji w Przemyśle Drzewnym);
- Słowacja (Uniwersytet techniczny w Zvoleniu, Wydział Technologii Drewna, Katedra Ekonomiki Przedsiębiorstwa oraz Katedra Marketingu, Handlu i Światowego Leśnictwa; Słowacki Uniwersytet Techniczny w Bratysławie, Wydział Technologiczny, Katedra Zarządzania i Jakości; Uniwersytet Techniczny w Koszycach, Wydział Mechaniczny, Katedra Zarządzania i Ekonomiki; Uniwersytet w Żylinie, Wydział Budownictwa, Katedra Inżynierii Przemysłowej.
Streszczenia referatów, zakwalifikowanych przez Radę Programową do prezentacji na Międzynarodowych Konferencjach Naukowych Forum Ekonomiczne są zamieszczane w materiałach konferencyjnych. Opracowania oparte na treści wybranych referatów wygłoszonych na tych konferencjach, publikowane są, po recenzjach, w kolejnych zeszytach rocznika: Bulletin of Plant - Economic Departament of the Europan Wood Technologi University Studies - INTERCATHEDRA (Issn 1640-3622), wydawanych pod auspicjami IATM przez Katedrę Ekonomiki i Organizacji Drzewnictwa AR w Krakowie.
Należy podkreślić, że konferencje te weszły na stałe do kalendarza imprez naukowych organizowanych na terenie LZD Siemianice.

Zakończenie

Na podstawie przedstawionego w wielkim skrócie przeglądu działalności, jednostek Uczelni i spoza niej, na terenie LZD Siemianice w zakresie dokonań: naukowo-badawczych, związanych z kształceniem kadr naukowych i zawodowych wynika, że we wszystkich tych sferach uzyskano niemałe osiągnięcia. Są one znaczne nie tylko pod względem ilościowym, ale przede wszystkim mają znaczące wymierne walory jakościowe. Realizowane w minionym okresie doświadczenia i uzyskiwane na ich podstawie wyniki wniosły twórczy wkład do rozwoju nauk leśnych, drzewnych i innych, a powstałe nowe wartości poznawcze przyczyniły się trwale do poszerzenia wiedzy w wielu różnych specjalnościach. Niemałe i liczące są również osiągnięcia o charakterze aplikacyjnym, które znalazły zastosowanie w gospodarce leśnej i przemyśle drzewnym.
Autor niniejszego opracowania zdaje sobie sprawę z jego niedoskonałości. Wynika ona, ze stosunkowo długiego okresu czasu, za który tą wielokierunkową i wielopłaszczyznową działalność przyszło charakteryzować, oraz bardzo zróżnicowanych pod względem merytorycznych treści, otrzymanych materiałów źródłowych.
Ale wszystkim bez wyjątku, którzy odpowiedzieli na prośbę Pana Dyrektora LZD i przekazali na moje ręce informacje o ich osobistej działalności lub macierzystych jednostek, składam najserdeczniejsze podziękowanie.
Równocześnie będąc osobą, która już 45 lat współpracuje z tym LZD w zakresie nauki i dydaktyki, zachęcam do naśladowania. Warunki przyrodniczoleśne tego obiektu, przyjazna atmosfera i wszechstronna pomoc ludzi w nim pracujących sprawiają, że w LZD Siemianice warto podejmować i realizować szczególnie działalność naukowo-badawczą. Uzyskiwane efekty będą nie tylko satysfakcją osobistą, ale twórczym wkładem do rozwoju nauk leśnych i drzewnych, jak również przyczynkiem w działaniach na rzecz utrzymania trwałości i wielofunkcyjnych zadań lasów i leśnictwa polskiego.

Literatura

Bałazy S. (1960): O ochronie naturalnych wrogów korników. Las Pol. 15/16: 7-8.
Bałazy S. (1961): Grzyby owadobójcze - wrogowie korników. Las Pol.20: 6-7.
Bałazy S. (1962): Obserwacje nad występowaniem niektórych grzybów owadobójczych z grupy Fungi Imperfecti na owadach leśnych. Pol. Pismo Ent., Ser. B, 3-4 (27-28): 149-164.
Bałazy S. (1963a): Grzyb Cephalosporium (Acrostalagmus) lecanii Zimm. - sprawca choroby larw chrząszczy. Acta Soc. Bot. Pol. 32 (1): 70-80.
Bałazy S. (1963b): Kilka uwag o bleskotce Perniphora robusta Rusch. (Hym. Pteromalidae). Pol. Pismo Ent. Ser. B. 1-2 (29-30): 91-94.
Bałazy S. (1964a): Nowe stanowisko błonkówki Cosmophorus regius Niezabitowski (Braconidae, Hym.) w Polsce oraz kilka uwag o tym gatunku. Pol. Pismo Ent. Ser. B, 1-2 (33-34): 97-100.
Bałazy S. (1964b): Kilka uwag w sprawie zwalczania korników w drzewostanie świerkowym. Las Pol. 19: 3-5.
Bałazy S. (1965a): Obserwacje nad biologią i występowaniem w Polsce owadziarek (Terebrantia, Hym.) pasożytujących na kornikach (Scolytidae, Col.). Folia Forest. Pol., Ser. A, 11: 301-331.
Bałazy S. (1965b): Obserwacje mikoz niektórych owadów pożytecznych w leśnictwie. Roczn. WSR Poznań 27: 15-19.
Bałazy S. (1965c): Grzyby owadobójcze z rzędu Hymhomycetes na szkodliwych owadach leśnych w Polsce. Roczn. WSR Poznań (21-29): 21-30.
Bałazy S. (1966): Organizmy żywe jako regulatory liczebności populacji korników w drzewostanach świerkowych ze szczególnym uwzględnieniem owadobójczych grzybów. Pr. Kom. Nauk Roln. Leśn. Pozn. TPN 21 (1): 3-50.
Bałazy S. (1968): Analysis of bark beetle mortality in spruce forest in Poland. Ekol. Pol. Ser. A. 16 (33): 657-687.
Bałazy S. (1970): Uwagi o gatunku Hirsutella nodulosa Petch. 1926. Wiad. Bot. 14, 2: 154-156.
Bałazy S., Bargielski J., Ziółkowski G., Czerwińska C. (1967): Śmiertelność dorosłych chrząszczy kornika drukarza - Ips typhographus (L.) (Col., Scolytidae) w żerowiskach i jej przyczyny. Pol. Pismo Ent. 37 (1): 201-205.
Bałazy S., Michalski J. (1960): Materiały do znajomości chrząszczy (Coleoptera) występujących w żerowiskach korników (Scolytidae). Pol. Pismo Ent. 30: 133-143.
Bałazy S., Michalski J. (1961): Pasożyty korników (Coleoptera, Scolytidae) z rzędu błonkówek (Hymenoptera) występujące w Polsce. Sprawozd. Pozn. TPN 63 (1): 171-172.
Bałazy S., Michalski J. (1962a): Pasożyty korników (Coleoptera Scolytidae) z rzędu błonkówek (Hymenoptera) występujące w Polsce. Pr. Kom. Nauk Roln. i Leśn. Pozn. TPN 13 (1): 71-141.
Bałazy S., Michalski J. (1962b): Fauna korników (Scolytidae, Coleoptera) nadleśnictwa Tabórz. Folia Forest. Pol. Ser. A, 8: 197-221.
Bałazy S., Michalski J. (1962c): O występowaniu Neurateles papyraceus Ratz. (Hymenoptera, Ichneumonidae) w Polsce. Pol. Pismo Ent. 32: 85-87.
Bałazy S., Michalski J. (1964a): Zespoły korników na tle typów drzewostanów Bieszczad. Pol. Pismo Ent. Ser. B, 1-2 (33-34): 101-104.
Bałazy S., Michalski J. (1964b): Rola pasożytniczych błonkówek w ograniczaniu populacji korników Bieszczad. Pol. Pismo Ent. Ser. B, 3-4 (35-46): 253-259.
Bałazy S., Kiełczewski B. (1965): Tarsonemoides gaebleri Schaarschmidt (Acari, Tarsonemidae) - jajożerny roztocz w żerowiskach kornika drukarza, Ips typographus (L.). Pol. Pismo Ent. Ser. B, 1-2 (37-38): 7-18. Wydane w angielskiej wersji językowej w roku 1974 pt. Tarsonemoides gaebleri Schaarschmidt (Acari, Tarsonemidae) - ovivorous mite inhabiting galleries of Ips typographus (L.), przez Centrum Informacji Naukowo-technicznej i Ekonomicznej w Warszawie dla Ministerstwa Rolnictwa USA. 10 ss.
Barzdajn W. (1982a): Przyrostowa i morfologiczna charakterystyka krajowych populacji świerka pospolitego [Picea abies (L.) Karst.] na uprawie porównawczej w Nadleśnictwie Doświadczalnym Laski. Rocz. AR Pozn. 140: 17-49.
Barzdajn W. (1982b): Wpływ metod opracowania wyników doświadczenia proweniencyjnego na ich interpretację na przykładzie świerka pospolitego [Picea abies (L.) Karst.]. Rocz. AR Pozn. 140: 3-15.
Barzdajn W. (1994): Dwudziestoletnie doświadczenie proweniencyjne ze świerkiem (Picea abies (L.) Karsten) serii IUFRO 1972 w Leśnym Zakładzie Doświadczalnym Siemianice. I. Cechy wzrostowe. Sylwan 11: 25 - 36).
Barzdajn W. (1995a): Dwudziestoletnie doświadczenie proweniencyjne ze świerkiem (Picea abies (L.) Karsten) serii IUFRO 1972 w Leśnym Zakładzie Doświadczalnym Siemianice. II. Cechy morfologiczne. Sylwan 6: 43 - 54.
Barzdajn W. (1995b): Dwudziestoletnie doświadczenie proweniencyjne ze świerkiem (Picea abies (L.) Karsten) serii IUFRO 1972 w Leśnym Zakładzie Doświadczalnym Siemianice. III. Cechy fenologiczne. Sylwan 7: 33 - 49.
Barzdajn W. (1996a): Dwudziestoletnie doświadczenie proweniencyjne ze świerkiem (Picea abies (L.) Karsten) serii IUFRO 1972 w Leśnym Zakładzie Doświadczalnym Siemianice. IV. Odporność drzew. Sylwan 6: 15 - 21.
Barzdajn W. (1996b): Dwudziestoletnie doświadczenie proweniencyjne ze świerkiem (Picea abies (L.) Karsten) serii IUFRO 1972 w Leśnym Zakładzie Doświadczalnym Siemianice. V. Próba syntezy. Sylwan 8: 11 - 17.
Barzdajn W. (1996c): Ocena wartości diagnostycznej morfologicznych cech szyszek świerka pospolitego [Picea abies (L.) Karst.] dla wyróżnienia jego proweniencji. Sylwan 9: 61 - 75.
Barzdajn W. (1997): Zmienność świerka pospolitego [Picea abies (L.) Karst.] polskich proweniencji w 25-letnim doświadczeniu w LZD Siemianice. Sylwan 10: 73 - 82.
Barzdajn W. (2000): Doświadczenie proweniencyjne z modrzewiami polskich pochodzeń w Leśnym Zakładzie Doświadczalnym w Siemianicach. Seminarium "Modrzew - gospodarcze i ekologiczne znaczenie w ekosystemach leśnych". Leśny Bank Genów Kostrzyca, 25-26 października 2000.
Barzdajn W., Urbański K., Wesoły W. (1977): Przyrostowa i morfologiczna charakterystyka trzyletnich siewek świerka pospolitego (Picea abies (L.) Karst.) różnych krajowych pochodzeń. Pr. Kom. Nauk Rol. i Kom. Nauk Leś. Pozn. TPN: 13-21.
Barzdajn W., Urbański K., Wesoły W. (1978): Dotychczasowe wyniki obserwacji świerka krajowych pochodzeń z uprawy porównawczej w Nadleśnictwie Doświadczalnym Laski. [W]: Mat. konf. "Stan prac nad proweniencjami sosny, świerka i modrzewia w Polsce oraz perspektywy badań populacyjnych tych gatunków". Inst. Dendrologii PAN Kórnik: 6.
Barzdajn W., Urbański K., Wesoły W. (1984): Polskie proweniencje świerka pospolitego [Picea abies (L.) Karst.] na uprawie porównawczej w Nadleśnictwie Doświadczalnym Laski. Sylwan 7: 39-50.
Barzdajn W., Urbański K., Wesoły W. (1990): Wzrost polskich pochodzeń świerka pospolitego [Picea abies (L.) Karst.] w doświadczeniu proweniencyjnym z 1972 r. w Nadleśnictwie Doświadczalnym Laski, w latach 1982-1986. Sylwan 2: 33-44.
Barzdajn W., Kowalkowski W., Łata H. (1994): Proweniencyjna zmienność świerka (Picea abies (L.) Karst.) w doświadczeniu IUFRO 1972 na powierzchni porównawczej w LZD Siemianice. Materiały sesji nauk. PTL Nauka - Doświadczalnictwo - Praktyka Leśna, Rogów, 17 czerwca 1994 r. + plakat.
Barzdajn W., Kowalkowski W. (1998): Zmiany struktury pierśnic świerków w doświadczeniu proweniencyjnym serii IUFRO 1972 w LZD Siemianice. Leśny Bank Genów Kostrzyca, 25-26 czerwca 1998
Barzdajn W., Ceitel J., Almohamad B. (1998a): Wpływ warunków pogodowych na wzrost świerków różnych pochodzeń w doświadczeniu IUFRO 1972 w LZD Siemianice. [W]: Leśny Bank Genów Kostrzyca, z. 11, T. 2: 14-27.
Barzdajn W., Ceitel J., Almohamad B. (1998b): Wpływ warunków pogodowych na wzrost świerków różnych pochodzeń w doświadczeniu IUFRO 1972 w LZD Siemianice. [W]: Informator organizacyjny seminarium naukowego "Przeszłość, teraźniejszość i jutro świerka sudeckiego", Kostrzyca - 25-27.05.1998: 12.
Batko A., Bałazy S., Jarowaja N., Lipa J. (1964): "Grzyby" - materiały konferencji nt. "Stan badań nad organizmami pożytecznymi z punktu widzenia potrzeb ochrony roślin w Polsce". Skierniewice, 8-9 maja 1962. Zesz. Probl. Post. Nauk Roln. 45: 23-31.
Bereszyński A. (2000): Drop, Otis tarda Linneaeus, 1758, w Polsce i jego ochrona. Wyd. AR Pozn., ss. 132.
Bereszyński A., Klejnotowski Z., Michocki J., Sikora S. (1994): Wyniki eksperymentów wiosennego przesiedlania zajęcy (Lepus europaeus Pall.). Rocz. AR Pozn. CCLXI, Zoot. 45: 3-7.
Bereszyński A., Klejnotowski Z., Michocki J., Sikora S., Śmiełowski J. (1994): Wyniki eksperymentó tworzenia zamknietych populacji zajęcy (Lepus europaeus Pall.). Rocz. AR Pozn. CCLXI, Zoot. 45: 9-20.
Ceitel J. (1976): Wzrost i przyrost 10-letnich upraw bukowych założonych na zrębie zupełnym sadzonkami ze szkółki otwartej i podokapowej. Pr. Kom. Nauk Rol. i Kom. Nauk Leś. Pozn. TPN 42: 25-32.
Ceitel J. (1981): Wpływ więźby upraw na powstawanie pędów proleptycznych u sosny (Pinus silvestris L.). Rocz. AR Pozn. 132: 17-29.
Ceitel J. (1985): Zmiany mikroklimatu przygruntowej warstwy powietrza oraz morfologii drzew ze wzrostem upraw sosnowych założonych w różnych więźbach początkowych. Rocz. AR Pozn. 160: 13-30.
Ceitel J. (1986): Udatność i wzrost upraw dębowo-mieszanych założonych zmodyfikowaną metodą gniazdową. Pr. Kom. Nauk Rol. i Kom. Nauk Leś. Pozn. TPN 62: 3-10.
Ceitel J. (1987): Wpływ więźby początkowej upraw sosnowych na proces naturalnego oczyszczania się drzew. Pr. Kom. Nauk Rol. i Kom. Nauk Leś. Pozn. TPN 64: 9-16.
Ceitel J. (1989): Badania nad więźbą upraw leśnych i upraw plantacyjnych. Rocz. AR Pozn. 204: 89-94.
Ceitel J. (1993): Procesy rozwojowe w młodocianym okresie drzewostanów sosnowych a podkrzesywanie drzew. Prz. Leśn. 3 (12): 7-8.
Ceitel J. (1994a): Wpływ więźby sadzenia sosny zwyczajnej (Pinus sylvestris L.) na wzrost i procesy rozwojowe w I klasie wieku. Mater. Sesji Naukowej "Nauka -Doświadczalnictwo - Praktyka Leśna." 17.06.1994, Rogów.
Ceitel J. (1994b): Wpływ więźby sadzenia świerka pospolitego (Picea abies (L.) Karst.) na wzrost i procesy rozwojowe w I klasie wieku. Mater. Sesji Naukowej "Nauka - Doświadczalnictwo - Praktyka Leśna." 17.06.1994, Rogów.
Ceitel J. (1996): Wpływ więźby sadzenia sosny zwyczajnej (Pinus sylvestris L.) na wzrost i procesy rozwojowe w I klasie wieku. Mater. Sesji Naukowej "Sosna w Polsce - stan, problemy, perspektywy" 29-31.05.1996, Łagów Lubuski, Wykaz posterów (streszczenia): 44-45.
Ceitel J. (1999a): Badania procesów rozwojowych zachodzących w drzewostanach - znaczenie dla odnowienia i pielęgnowania. [W]: Stan i perspektywy badań z zakresu hodowli lasu. Mater. I Konferencji Leśnej, Sękocin Las, 18-19 maja 1999 r. Inst. Bad. Leśn. Warszawa: 22-28.
Ceitel J. (1999b): Mikroklimat upraw dębowych założonych zmodyfikowaną metodą gniazdową. Rocz. AR Pozn. 311, Leśn. 37: 3-18.
Ceitel J. (1999c): Wybór drzewostanów i drzew do podkrzesywania. [W]: D. F. Giefing Podkrzesywanie drzew w lesie. Wyd. AR im. A. Cieszkowskiego, Poznań: 77-90.
Ceitel J., Korzeniewicz R. (1999a): Racjonalizacja odnowienia sztucznego i pielęgnowania drzewostanów dębowych. [W]: Naturalizacja leśnych czynności gospodarczych. Konferencji naukowa dla uczczenia 80-lecia urodzin Prof. zw. dr. hab. Kazimierza Urbańskiego. Wyd. AR im. A. Cieszkowskiego, Poznań: 1-14.
Ceitel J., Korzeniewicz R. (1999b): Racjonalizacja odnowienia sztucznego i pielęgnowania drzewostanów dębowych. [W]: Mater. Konferencji naukowej "Naturalizacja leśnych czynności hodowlanych", Poznań - Siemianice 6-8. 09. 1999: 26.
Ceitel J., Szmyt J. (2000): Initial spacing and morphology of oak trees (Quercus robur L. and Quercus petraea /Matt./ Liebl.) in untended oak saplings at the age of 17 years. Glasnik za sumske pokuse ( Annales experimentatis silvarum culturae Provehendis), Zagreb, 37: 107-121.
Ceitel J., Szymański S. (1975): Przyrodnicza i gospodarcza ocena przydatności metody gniazdowej do zakładania upraw dębowo-mieszanych. Pr. Kom. Nauk Rol. i Kom. Nauk. Leś. Pozn. TPN 40: 3-19.
Ceitel J., Szymański S. (1994): Badania nad więźbą sadzenia dębów (Quercus robur L,, Q. petraea Liebl.) - wyniki analizy 17-letnich młodników. Mater. Sesji Naukowej "Nauka -Doświadczalnictwo - Praktyka Leśna." 17.06.1994, Rogów.
Ceitel J., Wawro T. (1999a): Susze i posuchy na terenie Nadleśnictwa Doświadczalnego Siemianice w latach 1968-1997. Rocz. AR Pozn. 311, Leś. 37: 19-31.
Ceitel J., Wawro T. (1999b): Wyniki obserwacji meteorologicznych za okres 1988-1997 na terenie Leśnictwa Doświadczalnego Wielisławice (LZD Siemianice). Rocz. AR Pozn. 311, Leśn. 37: 33-45.
Czekalski M. (1983/1984): Ukorzenianie sadzonek różaneczników zimozielonych pochodzących ze starych roślin matecznych w zimnym podłożu. Rocznik Sekcji Dendrologicznej PTB. 35: 43-53.
Czekalski M. (1988): Rozmnażanie różaneczników zawsze zielonych z sadzonek pędowych. Rocz. AR. Pozn. 189, Ogrodnictwo 16: 33-42.
Czekalski M. (1994a): Intensywne rozmnażanie Rhododendron 'Cunninham's White' jako podkładki. Erica - Rocz. Roślin Wrzosowatych 5: 48-52.
Czekalski M. (1994b): Kultury izolowanych liści różaneczników zawsze zielonych w warunkach in vivo. Rocz. Dendrologiczny 42: 71-79.
Czekalski M. (1995): Propagation of evergreen Rhododendrons by cuttings of six types. Journal American Rhododendron Society 49 (1): 40-42.
Czekalski M. (1996a): Aklimatyzacja różanecznika olbrzymiego (Rhododendron maximum L.) w zachodniej Polsce. Rocz. Dendrologiczny 44: 31-47.
Czekalski M. (1996b): Postęp w rozmnażaniu różanecznika olbrzymiego przez sadzonki pędowe. Erica Rocz. Roślin Wrzosowatych 7: 35-44.
Czekalski M. (1996c): Rhododendrons propagated from leaf cuttings. Journal American Rhododendron Society 50 (3): 144-145.
Czekalski M. (1997): Wpływ sposobu przygotowania sadzonek różaneczników zawsze zielonych na ich ukorzenienie i jakość nowych roślin. Rocz. AR Pozn. 296, Ogrodnictwo 25: 13-21.
Czekalski M., Kuświk H. (1979): Park Leśnego Zakładu Doświadczalnego w Siemianicach. Rocz. AR. Pozn. 114, Ogrodnictwo 8: 9-26.
Czekalski M., Pokojowczyk K. (1981): Nowa technologia rozmnażania różaneczników z nasion. Ogrodnictwo 7: 184-185.
Czekalski M., Aniśko T. (1991): Porównanie wzrostu roślin Rhododendron 'Cunningham's White' rozmnożonych za pomocą pięciu typów sadzonek. Rocz. AR Pozn. 191, Ogrodnictwo 19: 23-27.
Czekalski M., Pokojowczyk K. (1992): Rozmnażanie jesionu wyniosłego przez sadzonki zdrewniałe. Rocz. AR Pozn., Ogrodnictwo 21: 17-20.
Czekalski M., Hyży G. (1999): Rozmnażanie czterech odmian różaneczników zawsze zielonych za pomocą sadzonek pędowych. Erica Polonica 10: 23-34.
Czekalski M., Szuman P. (1999): Rozmnażanie kiścienia wawrzynowego - Leucothoë fontanesiana (Steudel) Sleumer za pomocą sadzonek różnego typu. Erica Polonica 10: 41-49.
Czerniak A. (1993): Badanie zagęszczalności gruntów organicznych. Sylwan 10: 25-30.
Czerniak A. (2000a): Nowe metody wzmacniania podbudów drogowych i skarp. [W}: Podstawy Komunikacyjnego Udostępniania Lasów w Wielofunkcyjnej, Zrównoważonej Gospodarce Leśnej. Warszawa: 107-116.
Czerniak A. (2000b): Laboratory research of carbonaceous for purpose forest roads engineering // Land Planning and Projecting: Experience and Perspectives. Internat. Coll. of Scient. Papers - Lviv-Dubliany: Lviv State Agrarian Univ. (LSAU): 302-308.
Czerniak A. (2000c): Wybrane cechy fizyczne i mechaniczne cementogruntu zbrojonego włóknami polipropylenowymi. [W]: konferencja Międzynarodowa nt.: Użytkowanie lasu a trwały i zrównoważony rozwój leśnictwa. Poznań-Puszczykowo: 18-20.
Domański S. (1952): Zgnilizny odziomkowe sosny zwyczajnej i próba oceny ich wartości rozwojowych. Sylwan 1: 5-30.
Domański S. (1953): Badania nad przyczynami powstawania posuszu w starszych drzewostanach sosnowych w Wielkopolskim Parku Narodowym w Ludwikowie. Pr. Inst. Bad. Leśn. 93, Warszawa.
Domański S. (1954): Badania nad biologią Fomes ignarius (Linn.) Fr. na białodrzewie (Populus alba L.). Acta Soc. Bot. Pol., vol. 23, nr 3: 579-616.
Domański S. (1955a): Grzyby kapeluszowe zebrane w Wielkopolskim Parku Narodowym w latach 1948-1952. PTPN. Prace Monograficzne nad Przyrodą Wielkopolskiego Parku Narodowego pod Poznaniem. T. 2, z. 11: 1-47.
Domański S. (1955b) Nowe stanowisko grzyba Lentinus cyathiformis (Schaef.) Bres. w Polsce. Acta Soc. Bot. Pol., vol. 24, nr 1: 197-205.
Domański S. (1955c): Studium nad grzybem Phellinus punctatus (Fr.) Pilat ze szczególnym uwzględnieniem jego rakotwórczej działalności na jesionie. Acta Soc. Bot. Pol., vol. 25, nr 1: 150-180.
Domański S. (1957): Notatki mykologiczne. Fragm. Florist. et. Geobot., Ann. 3, Pars 1: 171-195.
Domański S. (1959a): Niektóre gatunki rodzaju Poria zebrane w Puszczy Białowieskiej. Monogr. Botan., vol. 8: 151-169.
Domański S. (1959b): Dwa rzadkie gatunki grzybów: Leptoporus lapponicus (Rom.) Pil. i Phacolus alboluteus (Ell. Et. Ev.) Pil. W Puszczy Białowieskiej. Monogr. Botan., vol 8: 171-181.
Domański S. (1960a): Morfologia owocników Polystictus tomentosus (Fr.) Karst. var. circinatus (Fr. Sart. Et Maire występujących w Wielkopolskim Parku Narodowym w Ludwikowie. Monogr. Botan., vol. 10, nr 2: 107-132.
Domański S. (1960b): Studium nad grzybem Gleophyllum trabeum (pers. ex Fr.) Murr. Monogr. Botan., vol, 10, nr 2: 133-146.
Domański S. (1960c): Grzyb Leptoporus albidus (Schaef. Ex Seer.). Bourd et Galz. i jego rozpoznanie. Acta Soc. Bot. Pol. Vol. 29, nr 4: 655-671.
Domański S. (1960d): O stosowaniu poprawnej nomenklatury niektórych grzybów w fitopatologii leśnej. Sylwan 10: 61-66.
Domański S. (1961a): Materiały do poznania mikroflory nadrzewnej Beskidu Niskiego w okolicy Gorlic. Frag. Flor. et Geobot., Ann. 7, Pars 1.
Domański S. (1961b): Uwagi o biologii huby korzeniowej Fomus annosus (Fr.) Cooke. Sylwan 1: 11-22.
Domański S. (1962): Addidamenta ad mycofloram lignicolam Reservati Publici ad Crucem (Góry Świętokrzyskie) Polonia Centralis. Frag. Flor. et Geobot., Ann. 8, Pars 4: 509-522.
Domański S. (1963a): Fungi lignicolli in Regione Mazury in Polonia Septentrionalis annis 1956-1961 collecti. Monogr. Botan., vol, 15: 295-323.
Domański S. (1963b): De fungis in Sudetis Occidentalibus anno 1961 collectis. Monogr. Botan., vol. 15, s. 324-354.
Domański S. (1963c): Dwa nowe rodzaje grzybów z grupy "Poria Pers. ex S. F. Gray". Acta Soc. Bot. Pol., vol. 32, nr 4: 731-739.
Domański S. (1964a): Grzyby zasiedlające drewno w Puszczy Białowieskiej. I, Poria subacida (Peck) Sacc. i jej rozpoznanie. Acta Soc. Bot. Vol. 33, nr 4: 661-678.
Domański S. (1964b): Pleurotus vetlinianus sp. nov. Acta Soc. Bot. Pol., vol. 33, nr 2: 243-246.
Domański S. (1964c): Revision de certaines especes de champignons de la familie Polyporaceae. Acta Soc. Bot. Pol., vol. 33, nr 1: 167-178.
Domański S. (1964d): Tyromyces lowei (Pil. ex Pil.) Bond. W Polsce. Frag. Flor. et Geobot., Ann. 10, Pars 1: 81-88.
Domański S. (1965a): Znaczenie budowy mikroskopowej owocników w taksonomii grzybów wieloporowatych. Wiadom. Bot., T. 9, z. 1: 31-42.
Domański S. (1965b): Grzyby zasiedlające drewno w Puszczy Białowieskiej. II. Mukronoloidalny grzyb z grupy Hericium: Dentipratulum bialoviesense, gen. Et sp. nov. Acta Mycol., vol. I.: 6-11.
Domański S. (1965c): Grzyby zasiedlające drewno w Puszczy Białowieskiej. III. Ceriporiopsis placenta (Fr. sensu J. Erikss.) Domański, jej formy i ich rozpoznanie. Acta Soc. Pol., vol. 34., nr 3: 491-531.
Domański S. (1966a): Grzyby zasiedlające drewno w Puszczy Białowieskiej. IV. Poria albidofusca sp. nov. I jej rozpoznanie. Acta Soc. Bot. Pol., vol. 35, nr 3: 461-475.
Domański S. (1966b): Studium porównawcze nad grzybami polyporoidalnymi: Polyporus dichrous Fr. i Polyporus pannocinctus Romell. Acta Mycol., vol. 2: 151-168.
Domański S. (1966c): Coriolellus malicola (Berk. et Curt.) Mur. na kontynencie euroazjatyckim. Acta Soc. Bot. Pol. vol. 35, nr 4: 599-609.
Domański S. (1966d): Próba fitopatologicznej oceny świerków ospalowanych przez zwierzynę w Karkonoszach. Folia Forest. Pol., Ser. A, R. 12: 157-174
Domański S. (1967): Specyfika mikroflory nadrzewnej Białowieskiego Parku Narodowego ze szczególnym uwzględnieniem grzybów rzędu Aphyllophorales. Sylwan 1: 17-27.
Domański S. (1968a): Grzyby zasiedlające drewno w Puszczy Białowieskiej. V. Trametella extenuata (Dur. et. Monrt.) Domań. Acta Soc. Bot. Pol., vol 37, nr : 125-144.
Domański S. (1968b): Wstępne studium nad zgniliznami odziomkowymi w drzewostanie świerkowym. Sylwan 2: 13-26.
Domański S. (1965d): Grzyby (Fungi). Podstawczaki (Basidiomycetes), Bezblaszkowe (Aphyllophorales), Żagwiowate I (Polyporaceae I), Szczeciniakowate (Mucronoporaceae I). Flora Polska, Rośliny Zarodnikowe Polski i Ziem Ościennych PAN, PWN Warszawa-Kraków, s. 279, tabl. 63, ryc. 7.
Domański S., Dzięciołowski W. (1955a): Zgnilizny odziomkowe sosny zwyczajnej i ich warunki rozwojowe. Część II. Wpływ warunków glebowych w leśnictwie Dobrygość. Acta Soc. Bot. Pol., vol. 24, nr 1, s. 65-93; oraz tłumaczone na j. angielski: Butt rots of Scotch Pine and the conditions of their development. II, Influence of soil Dobrygość Forestry, Rychtal Forests, West Poland. PWN Warszawa, s. 1-22.
Domański S., Dzięciołowski W. (1955b):. Z badań nad zgniliznami drewna olszy czarnej (Alnus glutinosa (L.) Gaertn) w odroślowym drzewostanie w Wesołej k/Siemianic. Acta Soc. Bot. Pol., vol. 24 nr 2: 187-310.
Domański S., Gumińska B., Lisiewska M., Nespiak A., Skirgiełło A., Truszkowska W. (1960): Mikroflora Bieszczadów Zachodnich (Wetlina). Monogr. Botan., vol. 10, nr 2: 160-237.
Domański S., Gumińska B., Lisiewska M., Nespiak A., Skirgiełło A., Truszkowska W. (1963): Mikroflora Bieszczadów Zachodnich. II. (Ustrzyki Górne, 1960). Monogr. Botan., vol. 15: 3-75.
Domański S., Gumińska B., Lisiewska M., Nespiak A., Skirgiełło A., Truszkowska W. (1967): Mikoflora Bieszczadów Zachodnich. III. (Baligród, 1962). Acta Mykol., vol. 3: 63-114.
Domański S., Orłoś H, Skirgiełło A. (1967): Grzyby (Mycota). Tom III. Podstawczaki (Basidiomycetes) Bezblaszkowe (Aphyllophorales), Żagwiowate II (Polyporaceae II), Szczeciniakowate II (Mucronoporaceae II), Lakownicowate (Ganodermaraceae), Bondarcewowate (Bondarzewiaceae), Boletkowate (Boletopsidaceae), Ozorkowate (Fistulinaceae). Flora Polska, Rośliny Zarodnikowe Polski i Ziem Ościennych PAN, PWN Warszawa-Kraków, s. 398, tabl. 29, ryc. 92 (współautorzy: H. Orłoś i A. Skirgiełło).
Domański S., Lisiewska M., Majewski T., Skirgiełło A., Truszkowska W., Wojewoda W. (1970): Mikoflora Bieszczadów Zachodnich. IV. (Zatwartnica, 1965). Acta Mycol. Vol. 6, z. 1: 129-179.
Flotyński J. (1953): O elektyczności atmosferycznej i jej wpływie na wyciek żywicy sosnowej. Las Pol. 1: 14-15.
Flotyński J. (1957a): O celowości i perspektywach rozwojowych żywicowania i użytkowania karpiny. Las Pol. 2: 11-13.
Flotyński J. (1957b): Z doświadczeń nad żywicowaniem spał wysokich. Rocz. WSR Pozn. 1: 1-15.
Giefing D. F. (1977): Związki między zewnętrznymi i wewnętrznymi cechami sęków zarośniętych u brzozy gruczołkowatej (Betula verrucosa Ehrh.). Pr. Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN 64: 39-65.
Giefing D. F. (1983): Wpływ swkładu drzewostanu na występowanie niektórych wad kształtu i usęcznienia w odziomkowej części pni brzozy gruczołkowatej (Betula verrucosa Ehrh.). Rocz. AR Pozn. - Rozprawy Naukowe 127: 1-54.
Giefing D. F. (1985): Wieloczynnikowa analiza związków rysunku kory z parametrami sęków zarośniętych u brzozy gruczołkowatej (Betula verrucoassa Ehrh.). Rocz. Ar Pozn. 160: 69-79.
Giefing D. F. (1987): Normatywny a rzeczywisty czas ekspozycji drwali na hałas i wibracje. Inf. Region. Zakł. Upowsz. Postępu AR w Krakowie 267: 65-73.
Giefing D. F., Miler Z. (1978): Ocena sęków zarośniętych u niektórych gatunków drzew na podstawie rysunku kory. Sylwan 10: 59-68.
Giefing D. F., Miler Z. (1980: Zależność pomiędzy rysunkiem kory a parametrami sęków zarośniętych w drewnie brzozy pochodzącej z drzewostanów mieszanych i litych. Rocz. AR Pozn. 123: 11-21.
Giefing D. F., Jabłoński K. (1988a): Podatność drewna żywych sosen na penetrację pilodynu w zalezności od gęstości i wilgotności drewna. Rocz. AR Pozn. 193: 7-21.
Giefing D. F., Jabłoński K. (1988b): Zależność między podatnością drewna na penetrację igłą pilodynu a gęstością i niektórymi własnościami mechanicznymi drewna sosny (Pinus sylvestris L.). Pr. Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN 66: 17-22.
Giefing D. F., Jabłoński K. (1989): Zależność pomiędzy gęstością a wilgotnością drewna żywych sosen. Sylwan 1-2: 75-82.
Giefing D. F., Romanowska K. (1992a): Podatność drewna żywych świerków na penetrację iglicą pilogynu w zależności od gęstości i wilgotności drewna. Rocz. AR Pozn. 291: 17-26.
Giefing D. F., Romanowska K. (1992b): Zależność między podatnością na penetrację iglicą pilodynu a gęstością i niektórymi własnościami mechanicznymi drewna świerka (Picea excelsa L.). Rocz. AR Pozn. 291: 27-33.
Graczyk R. (1992): Ochrona ptaków i nietoperzy w lasach. PWRiL, Poznań: 1-192.
Graczyk R., Bereszyński A., Bessman J., Klejnotowski Z., Krzysiak I., Sikora S., Śmiełowski J. (1986): Restutucja bobra europejskiego (Castor fiber Linnaeus, 1758) w Wielkopolsce - introdukcja, liczebność i rozprzestrzenienie. Kronika Wielkopolski 4: 107-134.
Grodecki J., Giefing D. F., Duda J. (1973): Badania przydatności dłutowej piły łańcuchowej "OREGON 80" do ścinki drzew. Post. nauki w leśn. 21: 107-112.
Helińska-Raczkowska L., Moliński W. (1979a): Wpływ przyspieszonej korozji atmosferycznej na moduł sprężystości drewna zmodyfikowanego polisterynem. Pr. Kom. technol. Drewna. Sesja Nauk. 18.05.1979: 41-53.
Helińska-Raczkowska L., Moliński W. (1979b): Właściwości lignomeru z młodocianego drewna sosny zwyczajnej. Zesz. Probl. Post. Nauk Roln. 299: 197-210.
Helińska-Raczkowska L., Moliński W. (1983): Wpływ korozji atamosferycznej w kontakcie z rdzewiejącym żelazem na udarność lignomeru. Zesz. Probl. Post. Nauk Roln. 260: 199-210.
Helińska-Raczkowska L., Moliński W. (1987): Własności lignomeru z młodocianego drewna sosny różnego pochodzenia. Zesz. Probl. Post. Nauk Roln. 313: 337-349.
Jaszczak R. (1998): Crown length of standing trees in pine stands. Sci. Pap. Agric. Univ. Pozn., Forestry 1: 21-29.
Jaszczak R. (1999a): Charakterystyka wybranych struktur monokultur sosnowych w strefie uszkodzeń słabych. Sylwan 3: 95-102.
Jaszczak R. (1999b): Defoliation of tree crowns in determining damage zones and in biological monitoring in Poland. Rocz. AR Pozn. CCCX, Melior. Inż. Środ. 20, cz. II: 407-417.
Jaszczak R. (1999c): Ocena jakości monokultur sosnowych w strefie uszkodzeń słabych. Rocz. AR Pozn. CCCXI, Leśn. 37: 79-85.
Jaszczak R. (1999d): Crown defoliation of trees of common pine (P. sylvestris L.) of different Kraft classes in the evaluation of forest health condition. Sci. Pap. Agric. Univ. Pozn., Forestry 2: 52-72.
Jaszczak R. (2000a): Pozycja biosocjalna drzew sosny zwyczajnej (Pinus sylvestris L.) a zmiana wskaźników uszkodzenia ich koron określonych metodą drzewostanową. Sylwan 8: 103-115.
Jaszczak R. (2000b): Charakterystyka wskaźników uszkodzenia koron drzew sosny zwyczajnej (Pinus sylvestris L.) różnych klas biosocjalnych. Sylwan 9: 65-76.
Jaszczak R. (2000c): Wskaźniki uszkodzenia koron drzew określone metodą drzewostanową w okresowej ocenie stanu lasu. Sylwan 10: 69-81.
Jaszczak R. (2001): Zmiana defoliacji koron i przemieszczanie się drzew sosny zwyczajnej (Pinus sylvestrisL.) między stopniami przerzedzenia. Sylwan 2: 15-26.
Jaszczak R., Małys L., Rybarski W. (1994): Wpływ przerzedzenia na kształtowanie się produkcyjności przebudowywanych drzewostanów sosnowych. Pr. Kom. Nauk Roln. i Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN, t. LXXVIII: 69-73.
Jaszczak R., Małys L. (1998): Stan różnowiekowych monokultur sosny zwyczajnej (Pinus sylvestris L.) na podstawie oceny koron w Nadleśnictwie Doświadczalnym Siemianice. Rocz. AR Pozn. CCCV, Leśn. 36: 71-80.
Kamiński B. (2000a): Badania przydatności mieszanki optymalnej z udziałem żużla i cementu do konstrukcji nawierzchni dróg leśnych. [W]: Podstawy Komunikacyjnego Udostępniania Lasów w Wielofukcyjnej, Zrównoważonej Gospodarce Leśnej. Warszawa: 117-122.
Kamiński B. (2000b): Badania przydatności żużla i stłuczki szklanej do stabiliacji granulometrycznej leśnych dróg gruntowych. [W]: konferencja Międzynarodowa nt.: Użytkowanie lasu a trwały i zrównoważony rozwój leśnictwa. Poznań-Puszczykowo: 446-47.
Kamiński B., Czerniak A. (1994): Zastosowanie wapna posodowego do mineralizacji gleb organicznych przy stabilizacji cementem. Sylwan 11: 71-77.
Kamiński B., Czerniak A. (1999): Wzmacnianie gruntowych dróg leśnych materiałami naturalnymi. [W]: Konferencja pt. Naturalizacja leśnych czynności gospodarczych. Wyd. AR Pozn.: 65-70.
Kiełczewski B., Bałazy S. (1966): Zagadnienie drapieżnictwa roztoczy na jajach korników. Ekol. Pol. Ser. B, 12 (2): 161-163. Wydanie w angielskiej wersji językowej w roku 1974 pt.: "A problem of predation of bark-beetle eggs by mites" przez Centrum Informacji Naukowo-Technicznej i Ekonomicznej w Warszawie, na zamówienie Ministerstwa Rolnictwa USA. 3 ss.
Kiełczewski B., Seniczak S. (1971): Mechowce (Oribatida) występujące na świerku pospolitym. Pr. Kom. Nauk Roln. i Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN 32: 45-49.
Kiełczewski B., Seniczak S. (1972): Cykl rozwojowy drapieżnego roztocza Calvolia fraxini E.Turk et F.Turk (Tyroglyphidae, Acarina). Pr. Kom. Nauk Roln. i Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN 34: 83-88.
Kiełczewski B., Wiśniewski J., Seniczak S. (1972): Parasitische Milben auf kleinen Nagetieren in der Forstversuchsanstalt Siemianice bei Kępno. Wiad. Parazyt. 18: 765-769.
Kiełczewski B., Bałazy S., Seniczak S. (1973): Rola drapieżnych roztoczy w ograniczaniu liczebności szkodników w lesie. Zesz. Probl. Post. Nauk Roln. 144: 131-138.
Kiełczewski B., Wiśniewski J., Seniczak S. (1974): Roztocze występujące na gryzoniach w Nadleśnictwie Doświadczalnym Laski koło Kępna. Pr. Kom. Nauk Roln. i Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN 37: 53-63.
Kiełczewski B., Wiśniewski J. (1980): Bark beetle aracofauna in differnt types of forest habitat. Part III. Tarsonemini, Prostigmata. Bull. Soc. Amis. Sc. Lettr. de Pozn., D. 20: 161-175.
Kiełczewski B., Wiśniewski J. (1980): Bark beetle aracofauna in differnt types of forest habitat. Part I and II. Introduction and Mesostigmata. Fol. Forest. Pol. , Ser. A: 129-162.
Korczyński I. (1982): Podstawy prognozowania szkód wyrządzanych przez szeliniaki w uprawach sosnowych na siedlisku boru świeżego. Maszynopis, Kat. Entomol. Leś.
Korczyński I. (1984a): Liczebność szeliniaka sosnowca (Hylobius abietis L.) oraz wielkość wyrządzanych przez niego szkód w uprawach sosny zwyczajnej (Pinus sylvestris L.). Sylwan 8: 53-58.
Korczyński I. (1984b): Nowe dane o występowaniu w Polsce Perilitus rutilus Nees (Hymenoptera, Braconidae) jako pasożyta szeliniaka sosnowca - Hylobius abietis L. (Coleoptera, Curculionidae). Pol. Pismo Entomol. 54: 403-406.
Korczyński I. (1985a): Wpływ nawożenia mineralnego na atrakcyjność pędów sosny zwyczajnej (Pinus silvestris L.) dla chrząszczy szeliniaka sosnowca (Hylobius abietis L.). Rocz. AR Pozn. 160, Leśn. 21: 81-85.
Korczyński I. (1985b): Badania nad nową terenową metodą określania nasilenia żerowania szeliniaka sosnowca (Hylobius abietis L.). Sylwan 3: 59-64.
Korczyński I. (1989): Sezonowe zmiany w rozmieszczeniu przestrzennym żerów szeliniaka sosnowca (Hylobius abietis L.) w uprawach sosny. Sylwan 3: 49-53.
Korczyński I. (1992): Studia nad ekologią szeliniaka sosnowca Hylobius abietis (L.) (Coleoptera: Curculionidae) w aspekcie nowych możliwości ochrony upraw sosnowych. Rocz. AR Pozn. 229: 23 ss.
Korczyński I. (1994): Sezonowe zmiany wielkości szkód wyrządzanych przez szeliniaki - Hylobius sp. w uprawach sosnowych. Sesja naukowa Nauka - Doświadczalnictwo - Praktyka leśna, poster nr 4, 17 VI 1994r. Rogów.
Korczyński I., Szmidt A. (1982): Gęstość populacji chrząszczy szeliniaków Hylobius abietis L. i aktywność ich żerowania jako wskaźniki prognozowania szkód. Pr. Kom. Nauk Roln. i Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN, LIV: 137-143.
Korczyński I., Stachowiak P., Szmidt A. (1984a): Próba oceny niektórych roślin zielnych z punktu widzenia możliwości ich introdukcji do biocenoz leśnych. Sylwan 3: 17-24.
Korczyński I., Stachowiak P., Szmidt A. (1984b): Możliwość wzbogacania bniocenoz leśnych przez wprowadzanie roślin zielnych na najsłabsze siedliska borowe. SGGW-AR Warszawa. III Sympozjum Ochrony Ekosystemów Leśnych: 221-226.
Kosturkiewicz A., Czopor S., Stasik R., Szafrański Cz. (1998): Water management in forest complexes of the uppe parts of the Prosna and Stobrawa rivers catchments. Mat. Międzynarodowej Konf. "Las i woda". Politechnika Krakowska: 77-86.
Kosturkiewicz A., Szafrański Cz., Stasik R., Korytowski M. (1999): Małe zbiorniki wodne i gospodarka wodna w lasach Nadleśnictwa Doświadczalnego Siemianice na tle map topograficznych z lat 1885 i 1990. Rocz. AR Pozn. 310, Melior. i Inż. Srod..: 413-420.
Kubiak M., Bałazy S., Dymalski E. (1969): Vyskum mykoflory borovicowych stiepok skladowanych w hromadach ulezenych do twaru kuzela. Drevawky Vyskum 1: 11-23.
Kubiak M., Duda J. (1974): Badanie wydajności niektórych narzędzi przy ścince drzew w czyszczeniach późnych. Sylwan 8: 54-62.
Kubis A., Kozikowska J (1956): Wyniki jednorazowego doświadczenia nad uprawą kilku gatunków ziół pod okapem drzewostanów. Sylwan 11: 64-68.
Lemke J., Magnuski K. (1985): Kierunek pomiaru a dokładność określania przyrostu pierśnicy drzew w drzewostanach jodłowych i świerkowych. Pr. Kom. Nauk Roln. Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN 60: 71-76.
Lis W., Schroeder G. (1998): Problemy ekologiczne w przemyśle drzewnym. Przem. Drzewny 5: 6 - 8.
Lis W., Schroeder G. (1999a): Ekologiczne i ekonomiczne aspekty podejmowania inwestycji materialnych w przemyśle drzewnym. "Intercathedra '99", No 15, Bulletin of Plant - Economic Departments of the European Wood Technology University Studies. Poznań: 52 - 57.
Lis W., Schroeder G. (1999b): Ekonomiczno - ekologiczne problemy wytwarzania drewna modyfikowanego. Przem. Drzewny 4: 34 - 37.
Magnuski K. (1959): Próba zastosowania statystycznych metod analizy wyników badania zmienności przeciętnej pierśnicy drzewostanów. Sylwan 8: 17-30.
Magnuski K. (1963): Porównanie przyrostu pierśnicy i jego zmienności drzewostanu jodłowego, świerkowego i mieszanego. Rocz. WSR Pozn. 14: 75-90.
Magnuski K. (1964): Badania zmienności niektórych elementów taksacyjnych i doskonalenie sposobu ich określania w urządzaniu lasu na podstawie powierzchni próbnych. Rocz. WSR Pozn. 23: 27-41.
Magnuski K. (1967a): Perspektywiczny plan przebudowy drzewostanów leśnictwa doświadczalnego Siemianice na tle istniejących siedliskowych typów lasu. Pr. Kom. Nauk Roln. Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN 21: 483-523.
Magnuski K. (1967b): Analiza porównawcza struktury i przyrostów drzewostanu jodłowego, świerkowego i jodłowo-świerkowego. Rocz. WSR Pozn. 34: 197-211.
Magnuski K. (1968): Próba określania potencjalnych możliwości produkcyjnych lasu na tle diagnozy siedlisk i projektowanego składu gatunkowego drzewostanów. Pr. Kom. Nauk Roln. Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN 25: 101-133.
Magnuski K. (1972): Wpływ rodzaju rębni na wzrost dębu szypułkowego w pierwszych latach po założeniu upraw. Rocz. WSR Pozn. 57: 81-103.
Magnuski K. (1973): Badania nad sposobem określania możliwości produkcyjnych lasu. Rocz. AR Pozn. 43: 1-48.
Magnuski K. (1975): Wzrost upraw jodłowych w warunkach rębni zupełnej, częściowej i gniazdowej. Sylwan 10: 16-26.
Magnuski K. (1976): Wzrost młodego pokolenia dębu szypułkowego (Quercus robur L.) w warunkach rębni zupełnej, częściowej i gniazdowej. Sylwan 7: 49-56.
Magnuski K. (1978): Analiza działalności gospodarczej nadleśnictwa i ocena jej wpływu na stan lasu. Rocz. AR Pozn. 104: 25-35.
Magnuski K. (1979a): Określenie aktualnych i potencjalnych możliwości produkcyjnych lasu. Pr. Kom. Nauk Roln. Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN 48: 75-84.
Magnuski K. (1979b): Wpływ przerzedzenia na przyrost miąższości w drzewostanie dębowym zagospodarowanym rębnią częściową. Rocz. AR Pozn. 113: 35-45.
Magnuski K. (1979c): Wzrost sztucznych odnowień świerkowych w warunkach rębni zupełnej, częściowej i gniazdowej. Sylwan 4: 31-38.
Magnuski K. (1980): Analiza i ocena dynamiki zmian produkcyjności lasu. Pr. Kom. Nauk Roln. Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN 50: 81-93.
Magnuski K. (1981a): Wpływ przerzedzenia na kształtowanie się produkcyjności w drzewostanie jodłowym. Sylwan 4: 33-39.
Magnuski K. (1981b): Zasoby, produkcyjność i produktywność lasów doświadczalnych Akademii Rolniczej w Poznaniu. Rocz. AR Pozn. 132: 79-94.
Magnuski K. (1982a): Wpływ przerzedzenia na przyrost i produkcyjność przebudowywanego drzewostanu sosnowego. Pr. Kom. Nauk Roln. Kom Nauk Leśn. Pozn. TPN 54: 67-73.
Magnuski K. (1982b): Produkcyjność drzewostanów sosnowych litych i sosnowych mieszanych z piętrem dolnym. Rocz. AR Pozn. 140: 91-98.
Magnuski K. (1985): Charakterystyka przyrodniczych warunków produkcji leśnej w Nadleśnictwie Doświadczalnym Laski. Rocz. AR Pozn. 160: 109-122.
Magnuski K. (1986): Ocena wzrostu uprawy podokapowej oraz produkcyjność starodrzewia jako podstawa do przyszłej przebudowy drzewostanu. Pr. Kom. Nauk Roln. Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN: 71-78.
Magnuski K. (1987): Przyrost i produkcyjność drzewostanu sosnowego przebudowywanego rębnią częściową. Pr. Kom. Nauk Roln. Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN 64: 59-64.
Magnuski K., Ważyński B., Żółciak E. (1968): Analiza rozwoju podrostu bukowego i dębowego jako podstawa do planowania przebudowy litych drzewostanów sosnowych. Pr. Kom. Nauk Roln. Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN 25: 135-157.
Magnuski K., Tomczak R. (1981): Wykorzystanie bieżącego przyrostu miąższości drzewostanów do określania produkcyjności i kontroli produktywności obrębu leśnego. Rocz. AR Pozn. 132: 69-78.
Magnuski K., Magnuska M. (1981): Optymalizacja składów gatunkowych drzewostanów w zakresie kształtowania produkcyjności lasu. Pr. Kom. Nauk Roln. Kom Nauk Leśn. Pozn. TPN 52: 31-99.
Magnuski K., Magnuska M. (1982): Porównanie produkcji rębnych drzewostanów sosnowych litych i sosnowych z piętrem dolnym. Pr. Kom. Nauk Roln. Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN 54: 75-81.
Magnuski K., Małys L. (1988a): Analiza niektórych elementów taksacyjnych drzewostanów dębowego i sosnowego powstałych z sadzenia na zrębie zupełnym z różnymi sposobami przygotowania gleby. Pr. Kom. Nauk Roln. Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN 66: 53-61.
Magnuski K., Małys L. (1988b): Dalsze wyniki badań nad wpływem rodzaju rębni na wzrost młodników dębowych (Quercus robur L.). Sylwan 11-12: 21-28.
Magnuski K., Małys L. (1991): Struktura niektórych elementów taksacyjnych jodły wprowadzonej przed 25 laty pod okap zróżnicowanego pod względem zadrzewienia przebudowywanego drzewostanu świerkowego. Rocz. AR Pozn. 219: 33-42.
Magnuski K., Jaszczak R. (1992): Produkcyjność przebudowywanych drzewostanów sosnowych. Pr. Kom. Nauk Roln. Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN 74: 61-67.
Magnuski K., Jaszczak R., Rybarski W. (1993): Rozmiar cięć przedrębnych a przyrost miąższości drzewostanów. Sylwan 3: 62-72.
Magnuski K., Małys L., Świtoń M. (1993): Struktura młodego pokolenia jodły pospolitej (Abies alba Mill.) wzrastającej w warunkach rębni zupełnej, częściowej i gniazdowej. Sylwan 9: 69-75.
Magnuski K., Małys L., Rybarski W. (1994): Struktura młodego pokolenia buka (Fagus sylvatica L.) pod okapem przebudowywanego średniowiekowego drzewostanu sosnowego (Pinus sylvestris L.). Pr. Kom. Nauk Roln. Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN 78: 113-119.
Magnuski K., Małys L. (1994): Struktura młodego pokolenia dębu szypułkowego (Quercus robur L.) występującego w warunkach rębni zupełnej, częściowej i gniazdowej. Pr. Kom. Nauk Roln. Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN 78: 105-112.
Magnuski K., Małys L., Gołojuch P. (1997): Struktura dębu szypułkowego (Quercus robur L.) rosnącego w kępach po rębni gniazdowej zastosowanej do przebudowy starodrzewia sosnowego. Sylwan 7: 23-30.
Magnuski K., Małys L. (1997): Charakterystyka biometryczna drzewostanów o złożonej budowie i strukturze. Rocz. AR Pozn. 247, Leśn. 35: 45-64.
Magnuski K., Małys L. (1998a): Charakterystyka niektórych elementów taksacyjnych dębu szypułkowego (Quercus robur L.) i sosny zwyczajnej (Pinus sylvestris L.) pochodzących z sadzenia w różnych wariantach przygotowania gleby. Rocz. AR Pozn. 305, Leśn. 36: 81-88.
Magnuski K., Małys L. (1998b): Thickness, height and biological of european beech undercrop (Fagus sylvatica L.) in a reconstructed scots pine (Pinus sylvestris L.) stand. Sci. Pap. Agric. Univ. Pozn., Forestry 1: 55-61.
Magnuski K., Małys L., Gałecki I. (1999): Charakterystyka niektórych cech wzrostu dębu szypułkowego (Quercus robur L.) rosnącego w kępach po rębniach zupełnej, częściowej i zupełnej gniazdowej. Rocz. AR Pozn. 311, Leśn. 37: 117-125.
Magnuski K., Małys L. (2000a): Ocena parametrów wzrostu jodły pospolitej (Abies alba Mill.) wyrosłej w rzędach i grupach pod osłoną przebudowywanego negatywnego drzewostanu sosny zwyczajnej (Pinus sylvestris L.). Rocz. AR Pozn. 326, Leśn. 38: 127-134.
Magnuski K., Małys L. (2000b): Struktura niektórych cech wzrostu podrostu buka zwyczajnego (Fagus sylvatica L.) w przebudowywanym drzewostanie sosny zwyczajnej (Pinus sylvestris L.). Sylwan 11: 77-83.
Magnuski K., Jaszczak R., Małys L. (2001a): Struktura cech biometrycznych jodły pospolitej [Abies alba Mill.] pochodzącej z podsadzenia w przebudowywanym dzrewostanie świerkowym [Picea abies (L.) Karst.] o różnym stopniu przerzedzenia. Sylwan 3: 5-13.
Magnuski K., Jaszczak R., Małys L. (2001b): Struktura cech biometrycznych niektórych gatunków drzew pochodzących z podsadzenia w przebudowywanym drzewostanie świerkowym [Picea abies (L.) Karst]. Sylwan 5: 67-80.
Mańka K., Przezbórski A. (1974): Fomes annosus (Fr.) Cooke and Peniophora gigantea Fr., and other fungi colonizing stumps of Pinus sylvestris L. Proceedings of the Fourth International Conference on Fomes annosus, Athens - Georgia, September 17-22, 1973. IUFRO-Section 24, Forest Service, US Dpt of Agriculture, Washington DC: 251-259.
Meixner J. (1964a): Krzywe wysokości, a dokładność określania miąższości drzewostanu za pomocą tablic miąższości drzew stojących. Rocz. WST Pozn., 23: 43-53.
Meixner J. (1964b): Ocena normalności rozkładów niektórych cech taksacyjnych drzew w drzewostanach sosnowych. Rocz. WSR Pozn., 23: 87-113.
Meixner J. (1964c): Zależność pomiędzy niektórymi cechami taksacyjnymi drzew w równowiekowym drzewostanie sosnowym. Rocz. WSR Pozn., 23: 87-113.
Meixner J. (1965a): Wyniki dotychczasowych badań nad pierśnicowymi liczbami kształtu. Rocz. WSR Pozn., 27: 157-164.
Meixner J. (1965b): Badania nad zmiennością pierśnicowej liczby kształtu, wysokości kształtu i miąższości strzał w drzewostanie sosnowym. Pr. Kom. Nauk Roln. i Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN, t. 17: 457-480.
Meixner J. (1966): Badanie nad dokładnością określania miąższości drzewostanu za pomocą niektórych metod drzew próbnych. Pr. Kom. Nauk Roln. i Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN, t. 21: 157-197.
Michalski J., Seniczak S. (1968a): Trichogramma parazit jajc korojedov (Coleoptera, Scolytidae). Streszcz. referatów XIII Międz. Kongr. Entomol., Moskva, s. 167.
Michalski J., Seniczak S. (1968b): Neizwiestnyj parazit jajc korojedov (Scolytidae) iz semejstva Trichogrammatidae (Chalcidoidea). Tr. Meżd. Ent. Kongr., Moskva, p. 73.
Michalski J., Seniczak S. (1974): Trichogramma semblidis (Aurv.) (Trichogrammatidae, Chalcidoidea) as a parasite of the bark beetle eggs of Leperisinus fraxini (Pans.) and Hylesinus crenatus (Fabr) (Scolytidae, Coloptera). Entomophaga, Paris, 19: 237-242.
Miler Z., Giefing D. F., Wołodkiewicz H. (1973): Rozmieszcznie i rodzaj guzów oraz sęków jako podstawa oceny jakości drewna olszy czarnej (Alnus glutinosa Gartner). Pr. Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN 36: 129-137.
Miler Z., Giefing D. F., Wronkowski W. (Dynamika zarastania sęków u dębu podkrzesanego w I klasie wieku. Pr. Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN 40: 69-79.
Miler Z., Giefing D. F. (1977): Dynamika zarastania sęków podkrzesanych u modrzewia i dębu. Pr. Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN 44: 115-124.
Miler Z., Rzeźnik Z. (1982): Ocena modrzewia z różnych proweniencji na podstawie własności technicznych drewna. Pr. Kom. Nauk Roln. Leśn. Pozn. TPN, t. 54: 97-105.
Miler Z., Rzeźnik Z. (1989): Zarastanie sęków u modrzewia różnego pochodzenia. Pr. Kom. Nauk Roln. Leśn. Pozn. TPN, t. 68: 47-53.
Miś R. (1965): Analiza rozwoju odnowień bukowych i jodłowych w drzewostanie sosnowym zagospodarowanym rębnią gniazdową. Rocz. WSR Pozn. 27: 179-191.
Miś R. (1967): Analiza odnowień sosnowych w drzewostanie sosnowym zagospodarowanym rębnią gniazdową. Rocz. WSR Pozn. 34: 213-221.
Modrzyński J. (1975): Udatność upraw dębowo-mieszanych (pochodzących z sadzeń gniazdowych i rzędowych) a kształtowanie się niektórych czynników ekologicznych. Pr. Kom. Nauk Rol. i Kom. Nauk Leś. Pozn. PTN 40: 94-108.
Modrzyński J. (1975): Udatność upraw dębowo-mieszanych (pochodzących z sadzeń gniazdowych i rzędowych a kształtowanie się niektórych czynników ekologicznych. Pr. Kom. Nauk Roln. i Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN, t. 40: 93-108.
Modrzyński J. (1988): Próba wyjaśnienia zakłóceń w rytmie zawiązywania paków szczytowych u proweniencji świerka (Picea Abies (L.) Karst) z różnych wysokości nad poziomem morza. Rocz. AR Pozn. 190: 61-77.
Modrzyński J. (1989): Środowiskowe przystosowanie i pochodzenie świerka pospolitego (Picea abies (L.) Karts.) w Karkonoskim Parku Narodowym. Rocz. AR Pozn. 192: ss. 103 (praca habilitacyjna).
Modrzyński J. (1991): Pochodzenie i ekologiczna adaptacja świerka w Sudetach i Karpatach. [W]: Fabijanowski J., Jaworski A., Starzyk J., Wróblewska I. (red.): Zagospodarowanie lasów górskich. Synteza wyników badań naukowych przeprowadzonych w latach 1986-1990 w programie CPBR 10.20. AR Kraków, Wydz. Leśn.: 56-65.
Modrzyński J. (!995): Altitudinal Adaptation of Norway spruce (Picea abies (L.) Karst.) progeniens indicates small role of introduced Populations in the Karkonosze Mountains. Silv. Genetica 44: 70-75.
Modrzyński J. (1996): Badania nad ekologiczną adaptacją świerka pospolitego. [W]: Ceitel J. (red.) Konferencja naulowa z okazji jubileuszu 70-lecia urodzin Prof. dr hab. Stanisława Szymańskiego: Hodowla lasu w proekologicznym modelu gospodarki leśnej. LZD Siemianice 19-20.09.1996: 59-68.
Modrzyński J., Ceitel J., Mroziński P. (2000): O potrzebie badań swoistych ekosystemów powstających pod wpływem różnych gatunków drzew leśnych. Prz. Leśn. 4: 11.
Moliński W., Helińska-Raczkowska L. (1980): Ciśnienie pęcznienia drewna zmodyfikowangeo polisterynem. Zesz. Probl. Post. Nauk Roln. 280: 89-101.
Moliński W., Fabisiak E., Browarski R. (2000): Prędkość propagacji ultradźwięku w drewnie napięciowym buka (Fagus sylvatica L.). Mat. Konf. Nauk. SGGW Warszawa "Drewno- materiał wszechczasów": 179-184.
Moliński W., Fabisiak E., Porwolik K. (2000): Prędkość propagacji ultradźwięku w drewnie naciskowym. Zesz. Probl. Bad. Nieniszczące 5: 85-92.
Morze Z. (1981): Problemy emisji formaldehydu z płyt wiórowych. Biuletyn Informacyjny Ośrodka badawczo-Rozwojowego Przemysłu Płyt Drewnopochodnych 2: 137-141.
Morze Z., Kinastowski S., Łęcka J. (1980): Metody ograniczania emisji formaldehydu z płyt wiórowych. Pr. Nauk. Unst. Tech. Bud., Ser. Konferencje 1980, 35: 206-212.
Morze Z., Łęcka J. (1982): Próby zmniejszenia ilości wolnego formaldehydu wydzielającego się podczas prasowania kobierca wiórów oraz z płyty wiórowej. Rocz. AR Pozn. 136: 95-103.
Morze Z., Łęcka J. (1983a): Emisja formaldehydu z drevotriesovych dosak lepenych aminoplastami. Drevo 4: 131-133.
Morze Z., Łęcka J. (1983b): Badania nad emisją formaldehydu z płyt wiórowych. Przem. Drzewny 4: 12-15.
Mroczkiewicz L. Urbański K. (1960): Zagadnienie inwentaryzacji i zagospodarowania luk w drzewostanach. Sylwan 7: 7-19.
Mroczkiewicz L., Urbański K. (1965): Kartografia typów siedliskowych lasu. Sylwan 6: 21-26.
Nebe W., Rzeźnik Z. (1982): Zur Ernährung der Lärche im 11-jährigen Provenienzversuch Siemianice. Beitr. Forstwirtsch., Berlin, H.1: 40-46.
Oleksyn J., Modrzyński J., Prus-Głowacki W., Reich P. B., Tjoelker M. G. (1997): Możliwości zastosowania istniejących doświadczeń leśnych do poznania ekofizjologicznych i genetycznych mechanizmów interakcji drzew i środowiska. Sylwan 4: 103-117.
Pilarski J., Flotyński J. (1963): Kwas siarkowy płynny czy w postaci pasty kaolinowej przy intensywnym żywicowaniu chemicznym? Sylwan 4: 35-42.
Przebórski A. (1974a): Zagadnienie huby korzeni na tle mikologicznej analizy pniaków sosnowych. Zesz. Probl. Post. Nauk Roln. 160: 47-86.
Przebórski A. (1974b): Wpływ okresu ekspozycji pniaków sosny zwyczajnej na ich zasiedlenie przez grzyb Fomes annosus (Fr.) Cke i przez inne grzyby. Zesz. Probl. Post. Nauk Roln. 160: 87-111.
Reich P. B.., Oleksyn J., Modrzyński J., Tjoelker M. G. (1996): Evidence that longer needlle retetion of spruce and pine populations at high elevations and high latitudes is largely a phenotypic response. Tree Physiology 16: 643-647.
Rogaliński K., Flotyński J. (1961): Wpływ stężenia kwasu siarkowego dozowanego w postaci pasty kaolinowej na wydajność żywiczną drzewostanu sosnowego. Sylwan 4: 77-81.
Rogaliński K., Koprowski E., Bykowski J., Flotyński J. (1961): Wpływ przemieszczania blaszek ściekowych przy przewieszaniu zbiorników na wydajność zywicy sosny pospolitej (Pinus sylvestris L.). Sylwan 6: 51-57.
Rzeźnik Z. (1976): Badania buka zwyczajnego (Fagus sylvatica L.) polskich proweniencji. Rocz. AR Pozn. 72: 1-37.
Rzeźnik Z. (1978a): Modrzew różnych krajowych proweniencji na powierzchni w LZD Siemianice. PAN, Instytut Dendrologii w Kórniku, Sympozjum "Stan prac nad proweniencjami sosny, świerka i modrzewia w Polsce oraz perspektywy badań populacyjnych tych gatunków", Kórnik, 5-6 czerwiec 1978, s.7
Rzeźnik Z. (1978b): Sosnowe powierzchnie porównawcze proweniencji krajowych w LZD Murowana Goślina i Siemianice. [W]: Sympozjum "Stan prac nad proweniencjami sosny, świerka i modrzewia w Polsce oraz perspektywy badań populacyjnych tych gatunków. Kórnik, 5-6 czerwiec 1978, s.3.
Rzeźnik Z. (1980a): Zmiany w jakości drzew sosny zwyczajnej po cięciu pielęgnacyjnym na powierzchni proweniencyjnej w LZD Siemianice. Rocz. AR Pozn. 123: 141-152.
Rzeźnik Z. (1980b): Przydatność hodowlana krajowych proweniencji modrzewia. Pr. Kom. Nauk Roln. Leśn., Pozn. TPN, t. 50: 127-137.
Rzeźnik Z. (1981): Porównanie wielkości aparatu asymilacyjnego u drzew sosny zwyczajnej (Pinus sylvestris L.) krajowych proweniencji na uprawie w Leśnym Zakładzie Doświadczalnym Siemianice. Rocz. AR Pozn. 132: 145-151.
Rzeźnik Z. (1989): Wyniki selekcji indywidualnej i populacyjnej drzew leśnych. Kom. Nauk Leśnych i Drzewnych Oddz. PAN w Poznaniu oraz Wydział Leśny AR w Poznaniu, Sesja naukowa "Osiągnięcia nauk leśnych w zakresie hodowli lasu w Wielkopolsce", Poznań, 26 wrzesień 1986 r.. Rocz. AR Pozn. 204: 11-21.
Rzeźnik Z. (1995): Larch (Larix decidua Mill.) of Polisch Provenances on Experimental Areas in Poland. Paper submitted for publication in the proceedings of the Symposium on Ecology and Management of Larix Forests: A Look Ahead, Whitefish, MT, USA. October 5-9 1992, United States Department of Agriculture Forest Service, Intermountain Research Station, May 1995: 438-446.
Rzeźnik Z., Handl H. (1977): Niektóre cechy sosny zwyczajnej (Pinus sylvestris L.) różnych krajowych pochodzeń. Pr. Kom. Nauk Roln. Leśn. Pozn. TPN, T.44: 149-155.
Seniczak S. (1968): Zasiedlanie stref koron świerkowych przez korniki i towarzyszącą im entomofaunę, w zależności od piętra drzewostanu w Nadleśnictwie Doświadczalnym Laski. Pr. Kom. Nauk Roln. i Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN, Poznań, 25: 325-354.
Seniczak S. (1971/72a): Morphology of developmental stages of Oppia ornata (Oudem.) and Oppia nova (Oudem.) (Acarina, Oribatei). Bull. Soc. Lett. Poznań, D, 12/13: 181-197.
Seniczak S. (1971/72b) Morphology of developmental stages of Pilogalumna tenuiclava (Berl.) and Pergalumna nervosa (Berl.). Bull. Soc. Lett. Poznań, D, 12/13: 199-213.
Seniczak S. (1973) Pionowe rozmieszczenie roztoczy nadrzewnych na niektórych gatunkach drzew w różnych typach siedliskowych lasu. Pr. Kom. Nauk Roln. i Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN, Poznań , 36: 171-189.
Seniczak S. (1974): Charakterystyka ekologiczna wybranych mechowców nadrzewnych (Acarina, Oribatei) występujących w młodnikach dwóch typów siedliskowych lasu. Pr. Kom. Nauk Roln. i Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN 37: 183-198
Seniczak S. (1977): Morphology of developmental stages of Calvolia fraxini E. Turk et F. Turk (Acarina, Tyroglyphidae). Bull. Soc. Sci. Lett. Poznań, D, 17: 183-208.
Sobański Ł. (1971): Próba oceny podziału zysku leśnych zakładów doświadczalnych Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu. Pr. Kom. Nauk Roln. i Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN, t. 32: 179-184.
Sobański Ł. (1972): Ocena majątku trwałego leśnych zakładów doświadczalnych Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu. Pr. Kom. Nauk Roln. i Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN, t. 34: 203-210.
Sobański Ł. (1973): Ocena finansowania prac naukowo-badawczych leśnych zakładów doświadczalnych Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu. Pr. Kom. Nauk Roln. i Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN, t. 36: 191-199.
Sobański Ł. (1974): Zagadnienia rozliczeń leśnych zakładów doświadczalnych z budżetem w systemie rozrachunku gospodarczego. Pr. Kom. Nauk Roln. i Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN, t. 38 (rozprawa habilitacyjna).
Sobański Ł. (1975): Teoretyczne uogólnienia i uzasadnienie nowego modelu rozliczeń finansowych lesnych zakładów doświadczalnych z budżetem. Pr. Kom. Nauk Roln. i Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN, t. 40: 109-115.
Sobański Ł. (1980): Analiza nakładów finansowych na prace badawcze w leśnych zakładach doświadczalnych Akademii Rolniczej w Poznaniu. Pr. Kom. Nauk Roln. i Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN, t. 50: 137-143.
Stachowiak P. (1986): Chrząszcze (Coleoptera) foliofagi w uprawach i młodnikach sosny (Pinus sylvestris L.). Maszynopis, Kat. Entomol. Leś.
Stachowiak P. (1991a): Skład gatunkowy, dynamika liczebności i fenologia chrząszczy (Coleoptera) foliofagów w uprawach i młodnikach sosnowych. Rocz.AR Pozn. 219, Leśn. 28: 69-85.
Stachowiak P. (1991b): Wpływ siedlisk leśnych na liczebność i szkodliwość foliofagicznych owadów w uprawach i młodnikach sosnowych. Rocz. AR Pozn. 231, Leśn. 29: 93-98.
Stachowiak P. (1992): Zależność wielkości szkód wyrządzanych przez foliofagiczne owady od sposobu założenia upraw sosnowych i od stanowiska biosocjalnego drzewek. Rocz. AR Pozn. 241, Leśn. 30: 117-123.
Szmidt A. (1975a): Niektóre dane z ekologii i bionomii Itoplectis conquisitor (say.) (Hymenoptera, Ichneumonidae) - północnoamerykańskiego pasożyta w aspekcie jego masowych hodowli i możliwości aklimatyzacji w Polsce. Pol. Pismo Entomol. 45: 639-651.
Szmidt A. (1975b): Wstępne badania nad konkurencją międzygatunkową pasożytów: importowanym Itoplectis conquisitor (Say.) i rodzimym Coccigomimus turionellae (L.) (Hym. Ichneumonidae). Rocz. AR Pozn. 53-62.
Szmidt A. (1977): Porównanie wyników kontroli liczebności populacji poprocha cetyniaka (Bupalus piniarus L.) opartej na jesiennych poszukiwaniach szkodników sosny i chemicznej kontroli zasiedlenia koron drzew. Sylwan 10: 11-17.
Szmidt A. (1979): Perspektywy introdukcji i aklimatyzacji Itoplectis conquisitor i Coccigomimus turionellae L. (Ichneumonidae) w Polsce. Dokłady Sympozjuma WODB, Kijev 20-23 najabr., 1979, 36: 44.
Szmidt A. (1982): Możliwość zwiększenia gęstości populacji rodzimego pasożyta Coccigomimus turionellae L. (Ichneumonidae). Pr. Kom. Nauk Roln. i Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN 54: 145-152.
Szmidt A. (1983a): Occurence of parthenogenesis in Hylobius abietis L. (Coleoptera, Curculionidae) Pol. Pismo Entomol. 53: 191-194.
Szmidt A. (1983b): Profilaktyczna metoda ograniczania szkód od szeliniaka (Hylobius Schonh.). Pr. Kom. Nauk Roln. i Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN 56: 123-128.
Szmidt A., Stachowiak P. (1980): Srophosoma capitatum Deg. (Coleoptera, Curculionidae), nasilenie występowania chrząszczy, ich wybiórczość żerowa oraz szkodliwość. Pr. kom. Nauk Roln. i Nauk Leśn. Pozn. TPN 50: 145-153.
Szmidt A., Korczyński I. (1981): Zur Prognose des Grossen braunen Russelkafers (Hylobius abietis L.) in dre VR Polen.TU Dresden, Wissenschaftliche Tagung der Sektion Forstwirtschaft, DDR, 14 bis 16 Oktober, 1981 : 202-211.
Szymański S. (1966): Wzrost i morfologia dębu szypułkowego (Quercus robur L.) w uprawach gniazdowych i rzędowych powstałych z sadzenia. Pr. Kom. Nauk Rol. i Kom. Nauk Leś. Pozn. TPN 22 (2): 1-74.
Szymański S. (1975): Wstępne wyniki badań tempa wzrostu w pierwszej młodości kilku ważniejszych gatunków drzew leśnych na siedlisku boru mieszanego świeżego. [W]: Gospodarka leśna i drzewna na tle nowoczesnej ochrony środowiska. Referaty na Zjazd Absolwentów Wydziału Leśnego, AR Poznań: 36-43.
Szymański S. (1977): Zastosowanie gniazdowej metody uprawy dębu (wg Ogijewskiego) na bogatych siedliskach. Sylwan 9: 43-55).
Szymański S. (1982): Wzrost niektórych gatunków drzew leśnych w pierwszych 10 latach życia na siedlisku boru mieszanego świeżego. Sylwan 7 11-29.
Szymański S. (1983): Wyniki 30-letnich doświadczeń oraz instrukcja stosowania gniazdowej uprawy dębu. Sylwan 9-10: 109-114.
Szymański S. (1986): Die Begr(ndung von Eichenbest (nden in "Nest-Kulturen" (Eine wirksame und sparsame Methode des Waldbaus auf wuchsigen Standorten). Forst- u. Holzwirt, 41 (1): 3-7.
Szymański S. (1994): Ergebnisse zur Begrundung von Eichenbest (nden durch die Nestermethode. Mater. Wilhelm-Leopold Pfeil Preis 1994: 29-41.
Szymański S. (1999a): Gniazdowa metoda uprawy dębu. W: Naturalizacja leśnych czynności gospodarczych. Konferencji naukowa dla uczczenia 80-lecia urodzin Prof. zw. dr. hab. Kazimierza Urbańskiego. Wydaw. AR im. A. Cieszkowskiego, Poznań: 129-134..
Szymański S. (1999b): Gniazdowa metoda uprawy dębu. [W]: Mater. Konferencji naukowej "Naturalizacja leśnych czynności hodowlanych", Poznań - Siemianice 6-8. 09. 1999: 35-36.
Szymański S., Ceitel J. (1985): Fenotypowe cechy rozpoznawcze przerostów i rozpieraczy w młodnikach sosnowych różnego wieku i bonitacji siedliska. Pr. Kom. Nauk Rol. i Kom. Nauk Leś. Pozn. TPN 60: 149-157.
Szymański S., Ceitel J. (1989): Charakterystyka klimatu leśnictwa Doświadczalnego Wielisławice (LZD Siemianice) na podstawie 20-letnich danych (1968-1987). Rocz. AR Pozn. 207: 129-146.
Turski M. (2000): Dokładność wzoru środkowego przekroju przy określaniu miąższości kłód odziomkowych sosny. Pr. Kom. Nauk Roln. i Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN, t. 88: 127-135.
Urbański K. (1963a): Próby szczepienia sosny pospolitej. Sylwan 5: 51-57.
Urbański K. (1963b): Przechowywanie zrazów drzew iglastych do wiosennych szczepień. Las Pol. 23: 10-11.
Urbański K. (1964a): Metody charakteryzowania siedliskowych typów lasu na przykładzie Nadleśnictwa Doświadczalnego WSR Laski. Rocz. WSR w Poznaniu: 171-194.
Urbański K. (1964b): Wartość nasion jako kryterium oceny drzew doborowych. Las Pol. 22: 13-14.
Urbański K. (1965a): Z badań nad udatnością szczepień sosny pospolitej. Sylwan 4: 55-60.
Urbański K. (1965b): Wyniki kilkuletnich obserwacji obradzania wybranych drzew sosny pospolitej. Rocz. WSR w Poznaniu: 271-278.
Urbański K. (1965c): O szczepieniu sposobem "na miazgę". Las Pol. 22: 16.
Urbański K. (1967): Wpływ różnych sposobów rozmieszczenia na wzrost siewek sosny zwyczajnej w szkółkach. Rocz. WSR w Poznaniu: 313-370.
Urbański K (1972): Untersuchungsergebnisse über Pfropflen der Kiefer (Pinus silvestris L.) Mat. międzyn. konf. nauk. w sprawie kompleksowej racjonalizacji gospodarstwa leśnego i przemysłu drzewnego. Sekcja biologiczna. Zvolen: 430-441.
Urbański K. (1975): Wpływ gęstości siewu sosny zw. w szkółce na wzrost i rozwój jednorocznych siewek. Rocz. AR Pozn.: 63-74.
Urbański K. (1976): Wpływ stopnia wykształcenia pączka wierzchołkowego u jednorocznych sadzonek na udatność i wzrost sosny (Pinus silvestris L.). Pr. Kom. Nauk Rol. i Kom. Nauk Leś. Pozn. TPN: 117-122.
Urbański K. (1978a): Badania nad dziedziczeniem cech drzew matecznych sosny pospolitej przez potomstwo generatywne powstałe z wolnego zapylenia. Mat. konf. "Stan prac nad proweniencjami sosny". Inst. Dendrologii PAN Kórnik: 9.
Urbański K. (1978b): Wpływ ciężaru nasion sosny pospolitej, pochodzących z różnych drzew, na wielkość jednorocznych siewek. Rocz. AR Pozn: 155-167.
Urbański K. (1981): Untersuchungsergebnisse über Versuchsjungbestande Gemeinen Kiefer die aus Samen einzelner Bäume verschiedener Qualität stammen. Mat. konf. nauk. Tharandt-Brno. Tharandt: 21-24.
Urbański K. (1982): Provenienzversuche mit Kiefer und Fichte norwegischer Herkunft in Polen. Mat. międzyn. konf. nauk. Zwolen: 215-222.
Urbański K. (1987): Wpływ suszy w latach 1982-1984 na przyrost wysokości polskich proweniencji świerka pospolitego (Picea abies (L.) Karst.) w Leśnym Zakładzie Doświadczalnym Siemianice. Sylwan 4: 31-35.
Urbański K. (1997): Wpływ cech jakościowych sosny zwyczajnej (Pinus sylvestris L.) na jej potomstwo generatywne. Sylwan 4 135-143.
Urbański K. (1998): Wyniki 30-letnich doświadczeń rodowych sosny zwyczajnej (Pinus sylvestris L.). Materiały i dokumenty Kongresu Leśników Polskich t. II, referaty, Warszawa: 347-351.
Urbański K. (1999): Próba debaty nad stosowaniem punktowego siewu sosny zwyczajnej (Pinus sylvestris L.). Wyd. AR im. Augusta Cieszkowskiego w Poznaniu, Poznań: 143-148.
Ważyński B. (1963): Analiza struktury młodników sosnowych z zastosowaniem ksylometrycznego pomiaru miąższości. Rocz. WSR Pozn. 14: 189-207.
Ważyński B. (1964): Drzewa dorodne, pożyteczne i szkodliwe na tle klas biologicznych Krafta w 10-25-letnich drzewostanach sosnowych. Rocz. WSR Pozn. 23: 219-235.
Ważyński B. (1965): Dokładność określania niektórych elementów taksacyjnych w niepielęgnowanych drzewostanach sosnowych do lat 30 przy zastosowaniu retrospektywnej metody badania ich rozwoju. Rocz. WSR Pozn. 27: 279-286.
Ważyński B. (1967a): Bonitowanie drzewostanów sosnowych do lat 30. Rocz. WSR Pozn. 34: 263-274.
Ważyński B. (1967b): Struktura i dynamika rozwoju drzewostanów sosnowych I i II klasy wieku. Pr. Kom. Nauk Roln. Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN 21: 587-625.
Ważyński B. (1968a): Wykresy do szacowania procentowej liczby drzew o określonej pierśnicy i wysokości w nie pielęgnowanych drzewostanach sosnowych w wieku 10-25 lat. Rocz. WSR Pozn. 40: 215-220.
Ważyński B. (1968b): Współzależność niektórych cech taksacyjnych drzew w młodnikach sosnowych. Rocz. WSR Pozn. 40: 221-233.
Ważyński B. (1970): Przydatność drzew próbnych do odtwarzania wzrostu drzewostanów sosnowych II klasy wieku. Rocz. WSR Pozn. 48: 141-156.
Ważyński B. (1987): Produkcyjność pielęgnowanych i niepielęgnowanych drzewostanów sosnowych II klasy wieku. Pr. Kom. Nauk Roln. Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN 64: 151-157.
Wesoły W., Urbański K., Barzdajn W. (1984): Kwitnienie i obradzanie sosny zwyczajnej (Pinus silvestris L.) na plantacjach nasiennych. Sylwan 2: 33-41.
Zabielski B., Magnuski K., Ważyński B., Żółciak E. (1963): Analiza rozwoju odnowień dębowych w drzewostanie sosnowym zagospodarowanym rębnią gniazdową. Rocz. WSR Pozn. 14: 233-247.
Zabielski B. (1964a): Struktura przyrostu powierzchni przekroju pierśnicowego drzew w drzewostanach świerkowych na przykładzie N-ctwa Dośw. Laski. Rocz. WSR Pozn. 23: 289-305.
Zabielski B. (1964b): Wpływ wielkości i liczby powierzchni próbnych na dokładność określania elementów taksacyjnych w urządzaniu lasu. Rocz. WSR Pozn. 23: 307-315.
Zabielski B. (1967a): Struktura odnowień dębowych w rębni gniazdowej na przykładzie Nadleśnictwa Doświadczalnego Laski. Rocz. WSR Pozn. 34: 275-298.
Zabielski B. (1967b): Lasy Doświadczalne Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu. Wyd. WSR Pozn.: 1-125.
Zabielski B., Magnuski K. (1975): Wzrost jodły w odnowieniach podokapowych w okresie drugiego 5-lecia jej rozwoju pod osłoną drzewostanu świerkowego. Rocz. AR Pozn. 78: 75-87.
Zabielski B., Magnuski K. (1978a): Wpływ różnych sposobów przygotowania gleby na wzrost odnowień sosnowych i dębowych w warunkach rębni zupełnej. Rocz. AR Pozn., 96: 179-188.
Zabielski B., Magnuski K. (1978b): Wzrost jodły w rzędach i na placówkach w przebudowywanym drzewostanie sosnowym. Rocz. AR Pozn. 104: 143-148.
Zabielski B., Magnuski K. (1978c): Wpływ wykonawstwa zaleceń planu urządzania gospodarstwa leśnego na akumulację zapasu. Pr. Kom. Nauk Rol. Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN, 46: 167-176.
Zabielski B., Magnuski K. (1980): Wpływ przerzedzenia na przyrost pierśnicy, powierzchni przekroju i miąższości w drzewostanie sosnowym VI kl. w. zagospodarowanym rębnią częściową. Rocz. AR Pozn. 123: 177-189.
Żółciak E. (1965): Wyniki badań nad wpływem kierunku cięć i szerokości zrębu na rozwój jednorocznej uprawy sosnowej w Nadleśnictwie Doświadczalnym Laski. Rocz. WSR Pozn. 27: 329-340.
Żółciak E. (1967): Metodyka i wyniki badań nad wpływem szerokości zrębu i kierunku cięć na wzrost i rozwój uprawy sosnowej. Pr. Kom. Nauk Rol. i Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN 22, z. 4: 1-47.
Żółciak E. (1973): Analiza wzrostu uprawy sosnowej na zrębach różnej szerokości w zależności od kierunku cięć. Pr. Kom. Nauk Rol. i Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN 36: 295-308.
Żółciak E. (1974a): Wpływ mikrorzeźby terenu na wzrost uprawy sosnowej na zrębie zupełnym. Pr. Kom. Nauk Rol. i Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN 38: 249-257.
Żółciak E. (1974b): Badania nad trwałością wpływu ściany drzewostanu i kierunku cięć na wzrost młodnika sosnowego. Pr. Kom. Nauk Rol. i Kom. Nauk Leśn. Pozn. TPN 38: 269-283.
Żółciak E. (1979): Konfiguracja terenu jako źródło zróżnicowania wzrostu młodnika sosnowego. Rocz. AR Pozn. 113: 133-143.
Źródła (2001): Pisemne informacje o działalności naukowo-badawczej i dydaktycznej w LZD Siemianice, uzyskane od kierowników jednostek organizacyjnych oraz emerytowanych i byłych pracowników Uczelni.

© LZD Siemianice, studiop 2013